 |
| Ιερά Μονή Βοτσάς |
Πρώτο θέμα, που κυριαρχούσε στην συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής, ότι τάχα, πριν το κάψιμό της απ΄τους Γερμανούς κατακτητές τον Οκτώβριο του 1943, σωζόταν η αρματωσιά του Πωγωνάτου. Για μένα αυτή δεν υπήρξε ποτέ, γιατί απλούστατα ο Κων/νος Πωγωνάτος δε στρατοπέδευσε στην περιοχή της ποτέ.
Σοβαροί άνθρωποι, όπως ο Μιχάλης Γ. Τρίτος διδάκτορας Θεολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων έγραφε τα εξής στην εφημερίδα ¨Το ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ" φ. 24/1999: "... Σύμφωνα με πληροφορίες γερόντων της περιοχής προ της καταστροφής του 1943 σώζονταν σε ειδικό μέρος της Μονής το κράνος του Πωγωνάτου και η σέλα του αλόγου του. Σήμερα στη Μονή Βοτσάς σώζεται τεμάχιο τιμίου ξύλου και λείψανα των αγίων, Χαραλάμπους Παντελεήμονος, Χρυσοστόμου Τρύφωνος, Σάββα, Γεωργίου, 40 μαρτύρων, Φιλοθέου του εν όρει ασκήσαντος και Αγίας Μαρίνης.
Η Μαρούλα Παπαευσταθίου-Τσάγκα, φιλόλογος, εξίσου σοβαρός άνθρωπος, έγραφε στην εφημερίδα "ΤΟ ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ" φ. 29/2001: "Σύμφωνα με πληροφορίες των γερόντων των γύρω χωριών και της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου πριν την καταστροφή του 1943 σώζονταν σε ειδικό μέρος της μονής το κράνος του Πωγωνάτου και η σέλα του αλόγου του".
Ως προς την αρματωσιά του Πωγωνάτου και οι δύο έχουν απόλυτη ταύτιση.
Ο Επίσκοπος Περιστεράς Ευστάθιος Σκάρπας αν και ισχυρίζεται για τη διέλευση του παραπάνω αυτοκράτορα στη Βοτσά, κάτι τέτοιο δεν αναφέρει.
Ο Κώστας Μανθόπουλος (γνωστός Δολιανίτης) γνώριζε το δημοσίευμα του Μιχάλη Τρίτου και έγραφε στην εφημερίδα "ΤΟ ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ" φ. 25/2000 τα εξής: "...ούτε περικεφαλαία, ούτε σέλα θυμάμαι να είχε. Για την περικεφαλαία γέρασα και πρώτη φορά το ακούω". Προσέξτε τι λέει παρακάτω: "Για δε τη σέλα το έχω ξανακούσει. Ο κατά πολύ μεγαλύτερος μου Ιωάννης Χρυσίδας γράφει τα εξής: Ο οροφύλακας Δούβλης εδώρησε μια χρυσή σέλα στην Παναγία στο μοναστήρι και ήταν κρεμασμένη στην εικόνα της. Πολύ αργότερα χάθηκε. Μήπως πρόκειται γι' αυτήν".
Ο Κώστας Μανθόπουλος (γνωστός Δολιανίτης) γνώριζε το δημοσίευμα του Μιχάλη Τρίτου και έγραφε στην εφημερίδα "ΤΟ ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ" φ. 25/2000 τα εξής: "...ούτε περικεφαλαία, ούτε σέλα θυμάμαι να είχε. Για την περικεφαλαία γέρασα και πρώτη φορά το ακούω". Προσέξτε τι λέει παρακάτω: "Για δε τη σέλα το έχω ξανακούσει. Ο κατά πολύ μεγαλύτερος μου Ιωάννης Χρυσίδας γράφει τα εξής: Ο οροφύλακας Δούβλης εδώρησε μια χρυσή σέλα στην Παναγία στο μοναστήρι και ήταν κρεμασμένη στην εικόνα της. Πολύ αργότερα χάθηκε. Μήπως πρόκειται γι' αυτήν".
Πριν την καταστροφή του 1943
22-23/10/1943 η μονή πυρπολήθηκε δύο φορές απ΄τους Γερμανούς την πρώτη 10 π.μ. και τη δεύτερη 11 π.μ.
Ο τότε Ηγούμενός της Παντελεήμων Στογιάννος αναφέρεται με επιστολή του στην Ι. Μητρόπολη Ιωαννίνων, περιγράφοντας τα γεγονότα των δύο πυρπολήσεων χωρίς να αναφερθεί καν ούτε στο κάψιμο (λιώσιμο της αρματωσιάς από την υψηλή θερμοκρασία). Ειπώθηκαν πολλά, ότι τάχα υπήρχε. Τη δώσανε λέει για να εισπράξουν το τίμημα του χρυσού σε χρυσοχοείο των Ιωαννίνων. Αν ήταν έτσι θα τον βόλευε τον παραπάνω Ηγούμενο να δηλώσει κλοπή. Αυτά τα πράγματα δεν αντέχουν σε κοινή λογική.
Οι Σταυροί και τα άλλα ιερά Αντικείμενα
"Σήμερα στη μονή Βοτσάς σώζεται τεμάχιο τιμίου ξύλου" λέει ο Μιχάλης Τρίτος. Συνέχεια εξιστόρησης Κώστα Μανθόπουλου: "Από μικρός όταν πήγαινα στο πανηγύρι και μεγάλος μετά, θυμάμαι 12 χρονών όταν ο δάσκαλος Πέτρος Βορόπουλος πήγε τις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου εκδρομή στο Μοναστήρι, ο Ηγούμενος Αγαθάγγελος είχε βγάλει απ' την κρύπτη τα κειμήλιά του: Ήσαν αρκετές λειψανοθήκες (και σήμερα υπάρχουν) και αρκετοί σταυροί (σήμερα υπάρχει μόνο τεμάχιο τιμίου ξύλου). Θυμάμαι έναν, που είχε μια πέτρα βυσσινί, μας είπε είχε τίμιο ξύλο (σήμερα αυτός ο σταυρός δεν υπάρχει). Ακόμη ένα ευαγγέλιο εικόνα, έναν Αρχιερατικόν Μανδύα (υπάρχουν) και άλλα τα οποία δεν θυμάμαι".
Τι νάγινε άραγε ο σταυρός με τη βυσσινί πέτρα; Πιστεύω κατ΄αρχάς ότι δεν κλάπηκε από προσκυνητή της μονής. Κατά δεύτερον αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα τον έκλεβε μαζί με το τίμιο ξύλο και δεν θα τον ξεδιάλεγε. Θα τον ενδιέφερε και το τίμιο ξύλο. Αυτή την ιεροσυλία την κάναν οι εντός των τειχών σιτιζόμενοι. Μοστράρουν το "τίμιο ξύλο" για να μην στερηθούν οι πιστοί την παρηγορίαν για να λειτουργεί και σαν κίνητρο, οι κάθε λογής έμποροι και βοηθοί εμπόρων της Χριστιανικής Πίστης.
Ευχαριστώ
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Γιώργος Δερμάνης
"Σήμερα στη μονή Βοτσάς σώζεται τεμάχιο τιμίου ξύλου" λέει ο Μιχάλης Τρίτος. Συνέχεια εξιστόρησης Κώστα Μανθόπουλου: "Από μικρός όταν πήγαινα στο πανηγύρι και μεγάλος μετά, θυμάμαι 12 χρονών όταν ο δάσκαλος Πέτρος Βορόπουλος πήγε τις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου εκδρομή στο Μοναστήρι, ο Ηγούμενος Αγαθάγγελος είχε βγάλει απ' την κρύπτη τα κειμήλιά του: Ήσαν αρκετές λειψανοθήκες (και σήμερα υπάρχουν) και αρκετοί σταυροί (σήμερα υπάρχει μόνο τεμάχιο τιμίου ξύλου). Θυμάμαι έναν, που είχε μια πέτρα βυσσινί, μας είπε είχε τίμιο ξύλο (σήμερα αυτός ο σταυρός δεν υπάρχει). Ακόμη ένα ευαγγέλιο εικόνα, έναν Αρχιερατικόν Μανδύα (υπάρχουν) και άλλα τα οποία δεν θυμάμαι".
Τι νάγινε άραγε ο σταυρός με τη βυσσινί πέτρα; Πιστεύω κατ΄αρχάς ότι δεν κλάπηκε από προσκυνητή της μονής. Κατά δεύτερον αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα τον έκλεβε μαζί με το τίμιο ξύλο και δεν θα τον ξεδιάλεγε. Θα τον ενδιέφερε και το τίμιο ξύλο. Αυτή την ιεροσυλία την κάναν οι εντός των τειχών σιτιζόμενοι. Μοστράρουν το "τίμιο ξύλο" για να μην στερηθούν οι πιστοί την παρηγορίαν για να λειτουργεί και σαν κίνητρο, οι κάθε λογής έμποροι και βοηθοί εμπόρων της Χριστιανικής Πίστης.
Ευχαριστώ
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Γιώργος Δερμάνης
[Η ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από τον: Παλμό των Μηλιωτάδων.]
