Βακούφιον=Μεσαιωνική και νεοελληνική ερμηνεία σημαίνει κτήμα σε μουσουλμανική χώρα, αφιερωμένο σε φιλανθρωπικό Ίδρυμα, που με την αξιοποίησή του να το συντηρεί.
Και στις Χριστιανικές, του ορθόδοξου δόγματος, χώρες, αυτή την σημασία έχει.
Ο Γιώργος Γαβρέας καταγράφεται σαν εισαγόμενος απ’ το χωριό Λιάπη (Ιτέα) γαμπρός. Κατέχει το επάγγελμα του σιδερά, κατασκευάζει – επισκευάζει γεωργικά εργαλεία κ.α. Το σιδεράδικό του είναι πάνω απ’ το σπίτι του Παΐλα, στου «γύφτου» που λέμε και σήμερα. Έχει το συνήθειο να δουλεύει και τις Κυριακές˙ όχι βέβαια για να αυξήσει εισέτι το εισόδημά του˙ αλλά κάνει το λεγόμενο «κόκκινο» μεροκάματο, προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες να τροχίζει τσάπες, κασμάδες, δικέλια, φτυάρια, κόσες κ.λπ.
Αυτή του τη στάση και προσφορά οι δημογέροντες και επίτροποι την εκτίμησαν και αποφάσισαν, απ’ την κοινοτική περιουσία να του παραχωρήσουν, εκεί στη βρύση, στο Τοκύλι, ένα οικόπεδο 180 Τ.Μ.˙ προφανώς για να κτίσει ένα σπιτάκι. Η τιμή παραχώρησης τρία αργυρά μινζίτια, για το ταμείο της εκκλησίας. Να φανταστείτε, ότι ένα μινζίτι αργυρένιο ισοδυναμούσε με το 1/5 της τουρκικής λίρας. Η αγορά του δηλαδή στοίχησε λιγότερο από μία λίρα!
«Δια του παρόντος δηλούται, ότι η Δημογεροντία της κοινότητος Γρεβενιτίου παραχώρησεν σήμερον εν Βακουφικόν οικόπεδον κείμενον έξωθεν μαχαλά Σκουκάδες πλησίον της οικίας των Μαλαμαίων και το οποίον έχει έκτασιν δέκα πέντε μέτρα το μάκρος και δώδεκα μέτρα το φάρδος και πέραν της εκτάσεως των άνω μέτρων δε θα δυνηθεί ποτέ να επεκταθεί και το ρηθέν οικόπεδον το παρεχώρησεν εις αυτόν αντί αντιτίμου τριών αργυρών μινζιτίων και τα ο ποία επλήρωσεν εις το ταμείον της Εκκλησίας και θα θεωρείται ο αγοραστής Γεώργιος Γαβρέας, όστις και εμέτρησε τα χρήματα, κύριος αυτού του οικοπέδου, να κτίσει οικία ή ότι άλλο θελήσει να κάμει, μόνον να μην επεκταθεί πέραν των άνω αναφερομένων μέτρων και αν επεκταθεί, η κοινότης θα τον εμποδίσει. Όθεν και δίδεται το παρόν εις χείρας του ειρημένου Γεωργίου Γαβρέα δι ασφάλειάν του».
Εν Γρεβενιτίω τη 8 Ιανουαρίου 1899
Οι Δημογέροντες και Επίτροποι
Χρήστος Ιω Πατίκος Τ.Υ.
Ι.Χ. Παπαβράνος Τ.Υ.
Ιωάννης Βουλκίδης Τ.Υ.
Η απορία του αφελούς, το χωριό κείνη τη χρονιά δεν είχε παππά ή αν είχε δεν υπόγραψε;
Η ιστορία στου «γύφτου» έχει συνέχεια. Δεκαετία 1920 το σιδεράδικο το συνεχίζει ο Μετσοβίτης Νικόλας Μπάος. Τα παιδιά του Αυγέρης και Γιάννης θα εξελιχθούν σε υψηλής περιωπής οργανοπαίχτες. Ως επαγγελματίες μουσικοί, μαζί με άλλες προσθήκες Μετσοβιτών, καλύπτουν γάμους επωνύμων, πανηγύρια και άλλες εκδηλώσεις. Δέσποζαν μέχρι τη δεκαετία του 80.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γιώργος Δερμάνης
