Οι ιστορίες κινούνται γύρω από το ίδιο τρίπτυχο από την εποχή του Αριστοτέλη εως σήμερα : «Έρως – Πόλεμος – Θάνατος »
Είμαστε ξαπλωμένες στο πάτωμα, σε μια πραγματικά άβολη στάση, και η Γωγώ δεν λέει να σταματήσει. Η μια ξεκαρδιστική ατάκα της διαδέχεται την άλλη και η συγκέντρωση πάει περίπατο… Αλλά τι πειράζει; Το διασκεδάζουμε τόσο πολύ! Έτσι είναι η Γωγώ. Έτσι την γνώρισα. Αυθόρμητη, ευφυής, περιπετειώδης, παρατηρητική, με τα άγχη της αλλά και με γενναίες δόσεις χιούμορ. Ό, τι χρειάζεται δηλαδή για σεναριογράφος και δη κωμικών σειρών, όπως οι Βασιλιάδες (Mega), οι Συμμαθητές (ANT1), Το Σόι σου, Έλα στην Θέση μου, Μην αρχίζεις την Μουρμούρα και Πέτα την Φριτέζα (Alpha). Η Γωγώ, όπως συνηθίζουμε να την φωνάζουμε, και το γράψιμο είναι Ένα. Πάντα θυμάται τον εαυτό της να γράφει και η επιλογή της να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μόνο τυχαία δεν ήταν. Βέβαια, η πορεία ήταν μακριά. Αρχικά εργάστηκε ως copywriter, ύστερα σαν Creative Director σε διαφημιστικές εταιρείες και μετά την κέρδισε η τηλεόραση και ειδικότερα ο Ant1. Μέχρι που η Γωγώ ανακάλυψε την μεγάλη της αγάπη, την συγγραφή σεναρίων. Μερικά σεμινάρια μυθοπλασίας ήταν αρκετά για να δει την κλίση της αυτή, και αφού κέρδισε και μερικά βραβεία, να που τώρα ατενίζει ακόμα πιο αισιόδοξα το μέλλον καθώς από τον Σεπτέμβριο θα βρίσκεται στο Βερολίνο, πραγματοποιώντας ένα από τα πιο μεγάλα όνειρά της.
Γωγώ έγραφες απο πάντα; Βασικά, πότε κατάλαβες οτι το γράψιμο είναι κάτι που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό;
Ναι! Διάβαζα πολλά βιβλία από μικρή, το γράψιμο ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Ήταν σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς ήδη από τα 9-10 μου χρόνια. Είτε ένα στιχάκι για τους γονείς μου, μια ιστορία που έδινα στην αδερφή μου να τη διαβάσει, είτε ημερολόγιο με τις σκέψεις που κρατούσα μόνο για τον εαυτό μου, το γράψιμο ήταν πάντα για εμένα απόλαυση και εκτόνωση.
Η εισαγωγή σου στην Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου ήταν συνειδητή επιλογή;
Ήταν η επιλογή του τύπου «ξέρω τι ΔΕΝ θέλω». Μια στάση ζωής που ακολουθώ συχνά. Δηλαδή, από το μηχανογραφικό δεν μου άρεσε θυμάμαι καμία σχολή. Έβλεπα «Παιδαγωγικό», «Νομική» και ήξερα ότι δεν θέλω να γίνω ούτε δασκάλα ούτε δικηγόρος. Η Σχολή αυτή ήταν εντελώς καινούργια τότε – μόλις στο δεύτερο χρόνο λειτουργίας της – είχε κάτι συναρπαστικό ο τίτλος της, μου υποσχόταν κάτι άγνωστο με προοπτικές, και εγώ βουτάω στο άγνωστο με μεγαλύτερη λαχτάρα από το γνωστό πάντα.
Πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος ενός συγγραφέα;
Δεν πιστεύω σε στερεότυπα που θέλουν τους συγγραφείς σε πλήρη απομόνωση να πίνουν, να καπνίζουν και να τελειώνουν το μυθιστόρημά τους σε δυο μήνες μακριά από τους κοσμικούς πειρασμούς. Πιστεύω ότι η παρατήρηση της ζωής, οι αληθινοί χαρακτήρες, υπάρχουν μόνο στην κοινωνική επαφή. Απλά θέλει πειθαρχία μετά για να απομονώσεις τις ώρες της μέρας που θα γράψεις και να δεσμευτείς σε αυτό.
Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος για να ξεπερνάς το γνωστό «δημιουργικό μπλοκάρισμα του συγγραφέα»;
Να σταματήσω και να βγω για περπάτημα… Να ακούσω μουσική και να χορέψω, να πλύνω πιάτα (ναι! Είναι σχεδόν διαλογιστική ιεροτελεστία, σαν να καθαρίζω και το μυαλό μου ταυτόχρονα), να προσπαθώ να με δω σαν απόγονο του Αριστοτέλη. Και όταν όλα αυτά δεν πιάνουν, να χοροπηδήσω πάνω σε ένα τραμπολίνο που έχω γι’αυτό το λόγο στο σπίτι!
Τι σου αρέσει να γράφεις περισσότερο;
Έχω μια φυσική ροπή στην κωμωδία. Πάντα θεωρούσα το χιούμορ ψυχοθεραπευτικό, με έχει βοηθήσει σε πολλές δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου. Επίσης «χρεώθηκα» αυτόν τον ρόλο στην οικογένεια, οι γονείς μου λένε ότι από μικρή έκανα το «καραγκιοζάκι» που προκαλούσε γέλιο και εκτόνωνε την ένταση της καθημερινότητας. Παρ’όλα αυτά έχω γράψει ένα διήγημα με στοιχεία horror και πρόσφατα κατέθεσα στο Serial Eyes- το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σεναρίου που θα παρακολουθήσω του χρόνου στου Βερολίνο – ένα πιλοτικό επεισόδιο στο είδος «investigation crime». Μου έκανε εντύπωση ότι με επέλεξαν χάρη σε αυτό και ότι μάλιστα το απόλαυσαν πολύ! Γενικά καλό είναι να μη βάζεις ταμπέλες και να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να πειραματιστεί.
Πιστεύεις οτι στην χώρα μας λείπει σήμερα το χιούμορ; Με άλλα λόγια, έχουμε πάρει υπερβολικά στα σοβαρά την ζωή μας;
Τη ζωή μας πρέπει να την παίρνουμε σοβαρά, τον εαυτό μας όχι. Η ζωή είναι το υπέρτατο δώρο, οφείλουμε να την προστατέψουμε και να την τιμήσουμε αφού μας δόθηκε.. Να εξελισσόμαστε, να τολμούμε, να ξεπερνάμε τα όριά μας, να απολαμβάνουμε. Όμως όλο αυτό να γίνεται με την ελαφρότητα του μη οριστικού – τίποτα δεν κρατάει για πάντα – και με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν λάθη ούτε αποτυχίες. Κάθε λάθος είναι αυτό που θα σε πάει στο σωστό και κάθε αποτυχία είναι το βήμα προς την επιτυχία. Δεν θα είχε πλάκα αν γινόταν αλλιώς! Οι μεγαλύτεροι σεναριογράφοι του Hollywood λένε «there’s no failure, only feedback».
Αναρωτιέμαι συχνά γιατί να μην έχουμε και εμείς εδώ υπέροχα, πρωτότυπα σενάρια σαν και αυτά που βλέπουμε στο Netflix, σε ισπανικές, αμερικανικές και ευρωπαϊκές σειρές. Τι πιστεύεις οτι φταίει;
Φταίει κυρίως ότι είμαστε μικρή αγορά, δεν έχουμε τα budget που σπαταλώνται στο εξωτερικό στη μυθοπλασία. Έπειτα φταίει ότι η τηλεόραση δεν είναι συνδρομητική, τα κανάλια αυτολογοκρίνονται και λογοκρίνουν και τους writers. Πολλές φορές μου έχει γυρίσει πίσω κείμενο για «απρεπείς εκφράσεις» ή σχόλια «που θίγουν την κυβέρνηση» (οι οποίες τα χρηματοδοτούν). Τέλος φταίει ότι το ελληνικό κοινό εκτίθεται εδώ και χρόνια στα ίδια concept και τα κανάλια φοβούνται να πρωτοτυπήσουν μήπως και χάσουν τα (ήδη χαμηλά) νούμερα των μετρήσεων της AGB. Και μόνο που λίγα μηχανήματα της AGB σε επιλεκτικά νοικοκυριά, δίνουν υποτίθεται το σφυγμό της δημόσιας γνώμης είναι λάθος!
Με θυμάμαι να βλέπω τρέιλερ του δανέζικου πολιτικού θρίλερ «Borgen» και να λέω απο μέσα μου «…δανέζικο πολιτικό θρίλερ;; Μάλλον βαρετό θα είναι…» και μετά να παρακολουθώ το δεύτερο επεισόδιο και να κολλάω απίστευτα! Ποια είναι η βασική συνταγή επιτυχίας ή «κολλήματος του κοινού» -αν μπορώ να το πω έτσι- μιας σειράς;
Χαρακτήρες χαρακτήρες χαρακτήρες. Οι ιστορίες κινούνται γύρω από το ίδιο τρίπτυχο από την εποχή του Αριστοτέλη εως σήμερα : «Έρως – Πόλεμος – Θάνατος». Αυτό που τις κάνει ξεχωριστές είναι οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες που τις πλαισιώνουν και ότι έχουμε μια φυσική ροπή στο να συμπάσχουμε μαζί τους. Θέλουμε να δούμε τον ήρωα να τα καταφέρνει στο όποιο «ταξίδι» του και «κολλάμε» μέχρι να το πετύχει. Γι’αυτό λέω συχνά σε όποιον θέλει να γράψει, να μάθει να παρατηρεί και να μελετάει τους ανθρώπους.
Η ζωή αντιγράφει το σενάριο ή το σενάριο την ζωή;
Θα πω το αγαπημένο μου quote από τον σύγχρονο μεγάλο δάσκαλο του story telling τον Robert McKee : «Story is a metaphor for life». Η μυθοπλασία είναι μια συνεχής μεταφορά. Φυσικά και αυτή αντιγράφει τη ζωή και όχι το αντίθετο. Βέβαια, πολλές φορές η ίδια η ζωή ξεπερνάει το σενάριο!
