Η συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Η συμφωνία των Πρεσπών.
Υπάρχουν ιστορικά γεγονότα τέτοια, που δεν ξέρω για πιο λόγο, ίσως σκόπιμα, δεν αξιοποιούνται, ούτε καν σαν ιστορικές πυγολαμπίδες. Για την πολύφερνη «νύφη» Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να ξεπεράσεις σαν αφετηρία τη συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου του 1913.
Υπάρχουν επίσης οι τρεις μαγικές λέξεις εθνολογικό-γλώσσα-ιστορία. Στα τρία τελευταία καταγράφονται, τουλάχιστο πριν το 1992 μια ομάδα (Ευρωπαϊκή) συγγενών σλαβικών λαών στην καταγωγή και γλώσσα, κάπου 250 εκατομμύρια. Στα Βαλκάνια έχουμε τους Σλαβοκροάτες, Σλαβοσέρβους, Σλαβοσλοβένους, Σλαβομαυροβούνιους, Σλαβομακεδόνες (Π.Γ.Δ.Μ.) κ.λπ.*
Ερχόμαστε λοιπόν, όσο αφορά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου να πάρουμε σημαντικά στοιχεία και αυτολεξεί τη διατύπωση αυτής της συνθήκης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝ. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ, προσέξτε ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ. Καταγράφει ιστορικά γεγονότα απ’ το 1814 έως και τον Οκτώβριο του 1944. Να σημειώσω ότι αυτά τα τελευταία τα περιγράφει συμπυκνωμένα και καθόλου αναλυτικά. Ο Δ. Α. Κόκκινος (1884-1967) παραμένει και μέχρι σήμερα στην ναυαρχίδα των Ελλήνων συγγραφέων και ιστορικών.
Της παραπάνω συνθήκης προηγήθηκε μια ανακωχή, που επιτέλους δέχτηκε η Βουλγαρία δεν κράτησε παρά πέντε μέρες. Το πρακτικό υπογράφεται εκ μέρους των Βουλγάρων απ’ τον στρατηγό Κούντα, κατά κύριο λόγο˙ για την Ελλάδα υπογράφει ο Λοχαγός Πάλλης˙ για τη Σερβία ο συνταγματάρχης Σμίλιανιτς. Ο Κων/νος ο Βασιλιάς τηλεγραφούσε στον Ελ. Βενιζέλο στις 10 Ιουλίου του 1913, που ήδη βρισκόταν στο Βουκουρέστι: «Κατουδένα λόγον δέχομαι ανακωχήν». Μετά όμως από πέντε μέρες 15 Ιουλίου, λόγω της εξελίξεως του πολέμου διακριβώθηκε αδράνεια του Σερβικού στρατού και μονομέτωπη επίθεση προς τον Ελληνικό στρατό. Ο Κ. αναδιπλώνεται και τηλεφωνεί στον Β «Προσπαθήσατε να εύρητε τρόπον να επιτύχητε αναστολήν των εχθροπραξιών, ει δυνατόν από αύριον»!
Τα χέρια του Βενιζέλου λύνονται και το μυαλό του απελευθερώνεται. Στις 28 Ιουλίου του 1913 η συνθήκη αυτή υπογράφτηκε˙ καθόριζε τα σύνορα για τη Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Μαυροβούνιο και Σερβία. Το με νούμερο 9 Πρωτόκολλο του άρθρου 5 της συνθήκης το υπογράφουν οι αντιπρόσωποι των παραπάνω Χωρών και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Ε. Κ. Βενιζέλος. Υπογράφουν επίσης ο Δ. Πανάς, Ν. Πολίτης, και οι λοχαγοί Α. Εξαδάκτυλος και Πάλλης.
Γ΄ Τόμος σελίδα 1086 της παραπάνω ιστορίας: «Εις την Ελλάδα περιήρχοντο η Δυτική, η Κεντρική και η Ανατολική Μακεδονία. Εις την Βουλγαρίαν από όλην την Μακεδονίαν δεν έμεινε παρά το Μελήνικον και το Νευροκόπιον (το κομμάτι μικρό, Γκότσε Ντέλτσεφ) και η δυτική Θράκη, η μεταξύ Νέστου, Έβρου και Ροδόπης περιφέρεια. Περί των προνομίων των Ελλήνων της Θράκης δεν ανεφέρθη τίποτε εις την συνθήκην, διότι η Βουλγαρία είχε την αξίωσιν να τύχουν την αυτήν προνομίαν και οι “Βούλγαροι” της Σερβικής και Ελληνικής Μακεδονίας».
Καταγράφοντας τον απόηχο αυτής της συνθήκης ο Δ.Κ. θα μας περιγράψει τα εξής: «Το μέγα γεγονός της Ειρήνης εωρτάσθη διά χαρμοσύνων εκδηλώσεων, εκδηλώσεων ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους. Ο πανηγυρισμός ήτο δικαιολογημένος, παρά τας εκκρεμότητας αι οποίοι ανέμενον την λύσιν των». Πράγματι αυτές, στα εθνολογικά-γλώσσα-ιστορία ξεπήδησαν μετά το 1992. Μέχρι τότε το χωνευτήρι του Ομόσπονδου Γιουγκοσλαβικού Κράτους και η απόσχιση του Τίτο από τη συμμαχία με τους Σοβιετικούς δεν τις έβγαλε στην επιφάνεια. Οι βόρειοι γείτονές μας σβύνουν τον επιθετικό προσδιορισμό Σλαβο-Μακεδόνες-Σλαβο-Μακεδονική γλώσσα. Έτσι θέλουν να αποκαλούνται ΣΚΕΤΑ Μακεδόνες με Μακεδονική γλώσσα.
Μετά λοιπόν από 105 χρόνια από κείνη τη συνθήκη στις 17 Ιουνίου, υπογράφεται μεταξύ των δύο χωρών η περιβόητη Συνθήκη των Πρεσπών. Γεννιέται η Βόρεια Μακεδονία και όχι η Σλαβομακεδονία. Ούτε καν συμφωνείται η Σλαβομακεδονική γλώσσα. Η σκοπιμότητα και άλλα νίκησαν. Οι Βόρειοι γείτονές μας εισέρχονται στο Νατοϊκό Σύμφωνο και στην Ε.Ε. Οι αντίστοιχες ψηφοφορίες των 2 Εθνικών Κοινοβουλίων μετασχηματίζονται σε διεθνείς συνθήκες και αυτά τα νέα δεδομένα ανακατώνουν τα Βαλκάνια. Οι Ρώσοι έχουν φίλους μόνο τους Σέρβους. Υπάρχουν Εθνοφρενοβλαβείς Κοσσοβάροι οι οποίοι μισούν τους Σέρβους και επεζητούν συνοριακές μεταβολές. Το ΝΑΤΟ ενισχύεται. Η όλη του ιστορία δε μας δείχνει ότι θα λειτουργήσει σαν δύναμη Ειρήνης ακόμη και σε μια τοπική και περιορισμένης ανάφλεξης σύρραξη. Μη ξεχνάμε ότι στον πόλεμο οι διεθνείς συνθήκες ακυρώνονται. Ο νικητής επιβάλλεται και καθιερώνονται νέες με νέα δεδομένα. Ακόμη και σε ένα μωσαϊκό συγκρούσεων υπογράφονται και αναθεωρούνται πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο θέμα για το οποίο συνέρχονται για συζήτηση όλες οι πλευρές. Έτσι θα μπαίνουν στο μίξερ της διπλωματίας, για το «καλό μας», όλα τα «εκκρεμή» θέματα των μειονοτήτων. Και εκεί που δεν υπάρχουν θα τα εφευρίσκουν.
* ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ Τόμος 30 και Σελίδα 529 από το λήμμα “Σλάβοι”
“Μεγάλη ομάδα λαών που συγγενεύουν ως προς την καταγωγή και τη γλώσσα. Ο συνολικός αριθμός των Σλάβων το 1970 ήταν γύρω στα 260 εκατομ. άτομα, από τα οποία: Ρώσοι πάνω από 130 εκατομ., Ουκρανοί 41,5 εκατομ., Λευκορώσοι 9,2 εκατομ., Πολωνοί γύρω στα 37 εκατομ., Τσέχοι γύρω στα 10 εκατομ., Σλοβάκοι 4,7 εκατομ., Λουζιτσάνοι 0,1 εκατομ., Κροάτες, 4,8 εκατομ., Σλοβένοι 2,1 εκατομ, Μαυροβούνιοι 0,6 εκατομ., Μακεδόνες (στη Γιουγκοσλαβία) 1,2 εκατομ.”
Χοντρικά στα Βαλκάνια εμφανίζονται στα τέλη του 7ου αιώνα Μ.Χ. Ότι έχει να κάνει με το Μέγα Αλέξανδρο και τα σύμβολα αυτής της Μακεδονίας (Ελληνικής) σε καμιά περίπτωση δεν τους ανήκαν. Να τα θαυμάζουν, ναι έχουν το δικαίωμα, μέχρι εκεί όμως. Χωρίς δικαίωμα ιδιοκτησίας ή και συνιδιοκτησίας.
Το ότι η Χώρα μας δέχτηκε Μακεδονική Εθνότητα και Μακεδονική γλώσσα άνοιξε την όρεξη της Βόρειας Μακεδονίας και των παραφυάδων να διεκδικούν τη διδασκαλία στα Πανεπιστήμια της Μακεδονικής γλώσσας. Στις 15 Μαρτίου 1919 ο Γ. Μπαμπινιώτης δήλωσε “ναι να δεχτούμε τον όρο Βουλγαροσερβική γλώσσα ή Σερβοβουλγαρική˙ ακόμη και Σλαβομακεδονική». “Αν γίνει κάτι τέτοιο αμέσως-αμέσως δημιουργείται Μακεδονική μειονότητα”
Τελικά αυτή η συνθήκη “γλίστρησε” με μεγάλη ταχύτητα. Ούτε οι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές της δώσανε την σημασία που έπρεπε.
Τελικά όλες οι μετέπειτα διεθνείς συνθήκες, όπως αυτή των Βερσαλλιών ή και των Παρισίων την συνθήκη του Βουκουρεστίου δεν την τροποποίησαν καθόλου...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γιώργος Δερμάνης
