4ος χρόνος. Tο “ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ” τον προσπερνάει πραγματοποιεί 19 Τρίμηνες εκδόσεις. Οι οικονομικές και άλλες αντοχές της Αδελφότητας την κράτησαν δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 2008. Έγραφε τότε η Εφημερίδα μας:
«Από τον αγαπητό μας συγχωριανό Στάθη Παπαευσταθίου πήραμε
επιστολή. Επιστολή που την «λούζει» με το απόσταγμα της καρδιάς του. Επιστολή
που την «ραντίζει» με το νάμα της ψυχής του. Επιστολή που την «τυλίγει» με την
ευγένεια και το ήθος του. Επιστολή που το μήνυμά της για την Ανάσταση την κάνει
επίκαιρη και παραινετική. Την στέλνει νωπή από το Γρεβενίτι για να τη
διατηρήσουμε έτσι στο “ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ” σαν αιώνια παρακαταθήκη για τις μελλοντικές
γενιές. Το Πάσχα που πλησιάζει είναι μια ακόμη ευκαιρία για ανάσταση ψυχής»
Γ.Δ.
Έγραφε ο αείμνηστος Στάθης: “Χρειάζεται αδελφότητα. Όχι μόνο
η Αδελφότητα της Αθήνας. “
Μήνυμα με πολλούς παραλήπτες
Έχεις
μεταφέρει ένα κομμάτι ζωής του βουνού και της ρεματιάς στην πολύβουη Αθήνα. Οι
Γρεβεντάτες της πρωτεύουσας πασχίζουν με τη φωνή σου να ενώσουν τις φωνές των
χωριανών από το Γρεβενίτι ως την Αμερική και την Αυστραλία.
Θέλεις να
ακουστεί ο πόνος σου, η χαρά σου, το κλάμα σου, το τραγούδι σου. Πονάς για τον
τόπο μας, για αυτούς που έφυγαν από τη ζωή, για αυτούς που φεύγουν, μένεις το
βάλσαμο, το φάρμακο, κάποια θεραπεία. Για να συνεχίσεις να ελπίζεις, να
ονειρεύεσαι το αύριο καλύτερο από το χθες. Να χαίρεσαι! Έχεις αφορμές και
λόγους να χαίρεσαι. Έχεις αφορμές και λόγους να χαίρεσαι το σήμερα και να
φροντίζεις το αύριο. Πλούσιες πηγές δροσιά, ομορφιάς και δύναμης στη φύση και
στη μακραίωνη παράδοση.
Στις αρχές
του αιώνα μας ζούσαν και δημιουργούσαν πολιτισμό στο Γρεβενίτι κοντά 2.000
άνθρωποι. Στις φτερούγες αυτής της κλώσσας δεν χωράνε σήμερα τόσα πουλιά.
Μεγάλα
πουλιά πια σκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οι χωριανοί δεν ξεχνούν
το Γρεβενίτι. Φροντίζει καθένας με το δικό του τρόπο για αυτό. Με λόγια και
έργα. Λόγια καλά αλλά και παραπονιάρικα και κάποτε πικρά. Και έργα! Ιδιωτικά
και κοινοτικά.
Πόσο
ευχάριστα ακούγεται ότι τα έργα αυτά που έγιναν, που γίνονται, βοήθησαν και
συνεχίζουν να ενισχύουν κάποιοι χωριανοί μας, κάποιοι συγγενείς των χωριανών
μας. Τα ονόματα είναι γνωστά, έστω και αν δεν επιδιώκουν την προβολή.
Έτσι
ομορφαίνει το χωριό με την Εκκλησία, το Σχολείο, το Πνευματικό κέντρο, τα
σπίτια.
Την
ξεχωριστή ομορφιά του χωριού μας τονίζει και η κατασκήνωση στη “Γρεβενέσια”,
έργο του Ιεραποστολικού Ορθοδόξου Συλλόγου των Ιωαννίνων «ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ», με
φανερή την ωφέλεια και την συνεργασία στο χωριό.
Όμως για να
είμαστε πιο αισιόδοξοι για το παρόν και το μέλλον του χωριού, να γίνουμε
πρακτικοί, αληθινοί. Χρειάζεται
Αδελφότητα. Όχι μόνο η Αδελφότητα της Αθήνας, την οποία έχουμε και δεν
αμφισβητούμε, αλλά όλοι οι χωριανοί, όπου κι αν είμαστε, όπως κι αν
βρισκόμαστε. Ο καθένας όπως μπορεί, όσο μπορεί χωρίς να υποτιμά, χωρίς να
ζηλεύει το χωριανό. Αίσθημα ευγένειας, καλοσύνης, σεβασμού του προσώπου. Όποιο
πρόσωπο κι αν είναι αυτό. Μικρού ή μεγάλου, φτωχού ή πλούσιου, γραμματισμένου ή
αγράμματου. Το αίσθημα αυτό δεν έχει ανάγκη από μεγάλα σχολεία. Το πρώτο και το
πιο αποτελεσματικό σχολείο είναι η οικογένεια, όπου ζω και μαθαίνω τη σωστή
κοινωνικότητα.
Εκκλησία και σχολείο είναι οι θεσμοί που έρχονται βοηθοί στην
οικογένεια. Η πρώτη, η Εκκλησία με το κήρυγμα της Αγάπης του Χριστού και το
δεύτερο με τη γνώση και τη σοφία. Σταματάει ο νους μας στο μεγαλείο της σοφίας
του Θεού, κάνουμε ξεκίνημα στον ωκεανό της όπου “φόβος” σημαίνει σεβασμός. Ο
κρίκος του συνδέει μια σειρά (αλυσίδα) από αρετές και κατορθώματα. Δεν είναι
του παρόντος να τα σημειώσουμε.
Να ευχηθώ
τώρα πρέπει σε αυτούς που σε φροντίζουν: Δ.Σ., συνεργάτες και τέλος σε όλους
τους χωριανούς:
Το Πάσχα που
πλησιάζει* να είναι μία ακόμη ευκαιρία για ανάσταση ψυχής. Ύστερα από τη
θεληματική άσκηση και την όποια αθέλητη ταλαιπωρία μας να ακούσουμε πάλι και
πάντα με τη φωνή της Εκκλησίας μας: «Αναστάσεως ημέρα, Λαμπρυνθώμεν λαοί..»
Αυτό που γίνεται άλλωστε κάθε Κυριακή στη σύναξη της
εκκλησίας ”
Ιωάννινα 23/3/98
Με
αγάπη
Στάθης
Παπαευσταθίου
*Το Πάσχα του 1998 γιορτάστηκε στις 19 Απριλίου
Ευχαριστώ
για τη φιλοξενία,
Γιώργος
Δερμάνης
