Υπάρχουν άνθρωποι σ΄ αυτό τον κόσμο που, όσο κι αν προσπαθούν να "κρύβονται" , τα έργα τους, η στάση ζωής τους και ο ίσκιος τους σε τραβούν κοντά τους και θέλεις απλά να βρεθείς δίπλα τους, να τους ακούσεις, να διδαχθείς από την σιωπή τους.
Τον μπαρμπα-Τάσο τον γνώρισα τα τελευταία χρόνια και αυτό που με εντυπωσίαζε κάθε φορά που μιλούσα μαζί του ήταν η γλυκύτητα του προσώπου του, που αντικατόπτριζε την καθαρή ψυχή του, παρ΄όλες τις πίκρες και τα σκοτάδια που βίωσε από παιδί.
Κάθε φορά που συναντιόμασταν στο περπάτημα μεταξύ Λιάσου και Μπασαρά, και συνεχίζαμε μαζί μέχρι το σπίτι του, ποτέ του δεν παραπονέθηκε για όσα φορτώθηκε στις πλάτες του από παιδί 13 ετών και για τις δυσκολίες που συνάντησε, μεγαλώνοντας χωρίς πατέρα και μάνα τα εννιά αδέλφια του. Κι εμείς σήμερα γκρινιάζουμε για το παραμικρό και δεν αντέχουμε ούτε τον ίσκιο μας.
Πώς να αποκαλέσεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Άνθρωπο της υπομονής, της προσφοράς, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της ηρεμίας;
Ήταν όλα τα παραπάνω, ήταν απλά Ενάρετος!
Ως φόρο τιμής σας στέλνω κάποια αποσπάσματα, από τη συνέντευξη που έδωσε ο μπαρμπα-Τάσος σε γερμανικό κανάλι για τις θηριωδίες των Γερμανών, όπου και πάλι παρέδωσε μαθήματα σε αυτούς που μετρούν τους ανθρώπους ως αριθμούς λέγοντας: "Τα χρήματα δεν μπορούν να διορθώσουν το αίμα που πληρώσαμε. Αλλά εγώ δεν ασχολούμαι με τέτοια πράγματα, εγώ δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Ο,τι κι αν επιθυμεί η κυβέρνησή μας να απαιτήσει, τις πληγές μας δεν μπορεί να τις θεραπεύσει. "
Σε άλλο σημείο περιγράφει την στιγμή που οι "φίλοι" μας οι Γερμανοί απεδείκνυαν τον πολιτισμό τους:
Καθόμασταν εκεί έξω, όπως καθόμαστε εδώ τώρα. Και ήρθαν και πυροβόλησαν τον πατέρα μου, χωρίς δισταγμό επί τόπου, μπροστά στα μάτια μας. Η μικρότερη αδελφή μου ήταν μόλις επτά μηνών. Τα αδέλφια μου ήταν όλα μικρότερα από μένα. Πυροβόλησαν τον πατέρα μας μπροστά στα μάτια μας, εν ψυχρώ.
Τα παιδιά έμειναν ορφανά αφού η μητέρα τους είχε πεθάνει μερικά χρόνια νωρίτερα και ο Τάσος αναγκάστηκε να ασχοληθεί από τα 13 του χρόνια με τα εννέα μικρότερα αδέρφια του, και να αναλάβει από μόνος του την κηδεμονία τους.
Κι όταν τον ρώτησαν τι θέλεις εσύ σήμερα να κάνουν οι Γερμανοί γι΄αυτά τα εγκλήματα, αυτός παραδίδοντας μαθήματα ανθρωπιάς είπε; " Τι να θέλω, ας ζητήσουν τουλάχιστον μία συγνώμη" , και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
Στέλνω την τελευταία φωτογραφία που έβγαλα στις 5 Νοεμβρίου 2016, στη γιορτή Τσίπουρου μαζί με την καλή του σύντροφο Κα Σταυρούλα και τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του. Να χαίρονται που είχαν την ευλογία να ζήσουν κοντά σε έναν άνθρωπο που μόνο να δώσει είχε στους γύρω του και να περηφανεύονται γιατί τίμησε με την ηρεμία του και την μεγάλη του καρδιά το Γρεβενίτι.
Όσο θα περπατώ στο Γρεβενίτι θα σε παίρνω μαζί μου για παρέα.
Καλό σου Ταξίδι, μπαρμπα-Τάσο, στα δάση του...Παραδείσου.
Χρυσόστομος Καρράς
