Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Προτίμησα να τρώω μακαρόνια με σάλτσα που κοστίζουν ένα ευρώ για να μην κάνω υποχωρήσεις στη δουλειά»
«Προτίμησα λοιπόν - σε στιγμές- να μείνω άνεργος από το να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Προτίμησα να μην έχω χρήματα, ώστε να ζω άνετα ή πλουσιοπάροχα από το να κάνω κάτι που δεν μου άρεσε. Δε σου κρύβω ότι με αυτήν τη συμπεριφορά... έχω πεινάσει».
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης κάνει μία «Απλή Μετάβαση» στο Εθνικό Θέατρο. Ένα πρωτότυπο μιούζικαλ αξιώσεων για μία γενιά ανθρώπων «που μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι ο κόσμος της ανήκει και βρέθηκε εκτεθειμένη σ' έναν κόσμο που δεν περίμενε». Ο ηθοποιός που ό,τι κάνει το κάνει με την ψυχή και το μυαλό του, αυτός που ενθουσιάζεται κάθε φορά με συνεργασίες και ρόλους καταφέρνει με το «κουμπί» που διαθέτει να αλλάζει από ρόλο σε ρόλο, χωρίς να κουβαλάει κατάλοιπα ή μία θεατρική μανιέρα που θα κάνει τον θεατή να βαρεθεί. Κάθε φορά είναι η πρώτη του φορά, αφού όπως λέει «Στο τέλος της ημέρας αυτό που κάνω είναι να δημιουργώ μία κατασκευή, όπως ένας τεχνίτης που καλείται να φτιάξει μία καρέκλα ή ένα τραπέζι... Το ένα δεν πρέπει να μοιάζει με το άλλο.Έτσι είναι και οι ρόλοι. Ο επόμενος διαφέρει από τον προηγούμενο... Άλλωστε και εγώ έμπορος είμαι».
Φεύγοντας από τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν»- λίγο πριν το τέλος- νιώθεις ότι αφήνεις μία εκκρεμότητα;
Όχι. Ήταν μία υπέροχη συνεργασία με όλους τους ανθρώπους. Είμαι χαρούμενος που αποτέλεσα μέρος αυτού που έγινε και μάλιστα σε μία παράσταση που «έσκισε» είτε με τα καλά λόγια που ακούστηκαν και γράφτηκαν είτε εισπρακτικά. Θα μου λείψει η «καλή μπάλα» που παίζαμε με τα παιδιά επί σκηνής και εύχομαι να βρεθούμε και πάλι σε μία μελλοντική συνεργασία.
Όχι. Ήταν μία υπέροχη συνεργασία με όλους τους ανθρώπους. Είμαι χαρούμενος που αποτέλεσα μέρος αυτού που έγινε και μάλιστα σε μία παράσταση που «έσκισε» είτε με τα καλά λόγια που ακούστηκαν και γράφτηκαν είτε εισπρακτικά. Θα μου λείψει η «καλή μπάλα» που παίζαμε με τα παιδιά επί σκηνής και εύχομαι να βρεθούμε και πάλι σε μία μελλοντική συνεργασία.
Ο ρόλος του αεροπόρου Γιανκ Σουν, τι κέρδος σου αφήνει;
Αυτό που έχω κερδίσει- και είναι άμεσο- είναι οι συνεργάτες, οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν μέσα στη δουλειά. Ο καλλιτεχνικός απολογισμός θα γίνει αργότερα, αφού σε αυτή τη φάση είμαι πολύ μέσα σε αυτό για να μου είναι ξεκάθαρο το όποιο άλλο κέρδος.
Αυτό που έχω κερδίσει- και είναι άμεσο- είναι οι συνεργάτες, οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν μέσα στη δουλειά. Ο καλλιτεχνικός απολογισμός θα γίνει αργότερα, αφού σε αυτή τη φάση είμαι πολύ μέσα σε αυτό για να μου είναι ξεκάθαρο το όποιο άλλο κέρδος.
Απολογισμό κάνεις στο τέλος κάθε θεατρικής σεζόν;
Το συνηθίζω και μου αρέσει, αλλά αυτό το κάνω το καλοκαίρι που μπαίνω στην θάλασσα. Απομονώνομαι και σκέφτομαι τι ακριβώς έκανα και τι μου άφησε η εκάστοτε καλλιτεχνική διαδικασία.
Το συνηθίζω και μου αρέσει, αλλά αυτό το κάνω το καλοκαίρι που μπαίνω στην θάλασσα. Απομονώνομαι και σκέφτομαι τι ακριβώς έκανα και τι μου άφησε η εκάστοτε καλλιτεχνική διαδικασία.
Ξεχωρίζεις κάποια χρονιά που ένιωσες ότι όλα ήταν πολύ ωραία;
Είμαι χαρούμενος, επειδή δεν μπορώ να επιλέξω μόνο μία. Κάθε χρονιά κάτι μου χάρισε και ήταν ένα μικρό ή μεγαλύτερο βήμα προς τα μπρος.
Είμαι χαρούμενος, επειδή δεν μπορώ να επιλέξω μόνο μία. Κάθε χρονιά κάτι μου χάρισε και ήταν ένα μικρό ή μεγαλύτερο βήμα προς τα μπρος.
Αυτή η ευτυχισμένη θέση πώς προέκυψε; Να επιλέγεις και να βρίσκεσαι σε καλές παραστάσεις;
Ήταν κάτι που συνέβη από την αρχή. Από τη στιγμή που δεν είχα καν την επιλογή. Τελειώνοντας τη σχολή επέλεξα να πηγαίνω σε οντισιόν σκηνοθετών που με ενδιέφερε πολύ να συνεργαστώ μαζί τους και γνώριζα ότι εκεί θα υπήρχαν και άλλοι συντελεστές που επεδίωκα να βρεθώ επαγγελματικά μαζί τους. Προτίμησα λοιπόν - σε στιγμές- να μείνω άνεργος από το να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Προτίμησα να μην έχω χρήματα, ώστε να ζω άνετα ή πλουσιοπάροχα από το να κάνω κάτι που δεν μου άρεσε. Δε σου κρύβω ότι με αυτήν τη συμπεριφορά... έχω πεινάσει.
Ήταν κάτι που συνέβη από την αρχή. Από τη στιγμή που δεν είχα καν την επιλογή. Τελειώνοντας τη σχολή επέλεξα να πηγαίνω σε οντισιόν σκηνοθετών που με ενδιέφερε πολύ να συνεργαστώ μαζί τους και γνώριζα ότι εκεί θα υπήρχαν και άλλοι συντελεστές που επεδίωκα να βρεθώ επαγγελματικά μαζί τους. Προτίμησα λοιπόν - σε στιγμές- να μείνω άνεργος από το να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Προτίμησα να μην έχω χρήματα, ώστε να ζω άνετα ή πλουσιοπάροχα από το να κάνω κάτι που δεν μου άρεσε. Δε σου κρύβω ότι με αυτήν τη συμπεριφορά... έχω πεινάσει.
Την εποχή της πείνας πείσμωσες ή φοβήθηκες;
Δεν τρόμαξα ποτέ. Έχω μία πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτό είναι ένα δώρο. Ίσως να ευθύνονται οι γονείς ή οι συγγενείς μου που μου έδωσαν μεγάλη αγάπη και αυτή η αγάπη με έβαλε στη διαδικασία να μην αφεθώ και να μην πιστέψω- ούτε για μια στιγμή- ότι δε θα τα καταφέρω. Επίσης πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αν δεν προέκυπτε η συνθήκη που ήθελα θα τη δημιουργούσα εγώ.
Δεν τρόμαξα ποτέ. Έχω μία πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτό είναι ένα δώρο. Ίσως να ευθύνονται οι γονείς ή οι συγγενείς μου που μου έδωσαν μεγάλη αγάπη και αυτή η αγάπη με έβαλε στη διαδικασία να μην αφεθώ και να μην πιστέψω- ούτε για μια στιγμή- ότι δε θα τα καταφέρω. Επίσης πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αν δεν προέκυπτε η συνθήκη που ήθελα θα τη δημιουργούσα εγώ.
Μπορείς να περιγράψεις την αγάπη;
Θα έπρεπε να ήμουν ποιητής για να τα καταφέρω. Η αγάπη είναι μία αίσθηση, ένα συναίσθημα. Το νιώθω όταν θυμάμαι τη γιαγιά και την προγιαγιά μου να μου λένε ιστορίες με τα δικά τους συναισθήματα, για το πώς ένιωθαν οι ίδιες ως παιδιά. Μου άρεσε και μου δημιουργούσε ασφάλεια το ότι ήταν εκεί, με πρόσεχαν, βρισκόταν συνεχώς από πάνω μου και με αντιμετώπιζαν σαν κανονικό άνθρωπο και όχι σαν παιδί.
Θα έπρεπε να ήμουν ποιητής για να τα καταφέρω. Η αγάπη είναι μία αίσθηση, ένα συναίσθημα. Το νιώθω όταν θυμάμαι τη γιαγιά και την προγιαγιά μου να μου λένε ιστορίες με τα δικά τους συναισθήματα, για το πώς ένιωθαν οι ίδιες ως παιδιά. Μου άρεσε και μου δημιουργούσε ασφάλεια το ότι ήταν εκεί, με πρόσεχαν, βρισκόταν συνεχώς από πάνω μου και με αντιμετώπιζαν σαν κανονικό άνθρωπο και όχι σαν παιδί.
Τι παιδί ήσουν;
Πολύ άτακτος και υπερκινητικός... από πολύ μικρός. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ.
Πολύ άτακτος και υπερκινητικός... από πολύ μικρός. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ.
Επαναστάσεις και ακρότητες έχεις κάνει;
Κάτι ακραίο του τύπου έβαλα φωτιά στο σπίτι μου και έφυγα όχι. Όμως ερχόμουν συνεχώς σε ρήξη με τους γονείς μου, τσακωνόμουν πολύ και έτρωγα και ξύλο, αφού η διαπαιδαγώγηση τότε είχε άλλη μορφή από αυτή του σήμερα. Θυμάμαι όμως μία μέρα που τσαντιστήκαμε, εγώ και ο αδερφός μου και σηκωθήκαμε και φύγαμε από το σπίτι.. εξαφανιστήκαμε. Πρέπει να μείναμε έξω μία ολόκληρη μέρα.
Κάτι ακραίο του τύπου έβαλα φωτιά στο σπίτι μου και έφυγα όχι. Όμως ερχόμουν συνεχώς σε ρήξη με τους γονείς μου, τσακωνόμουν πολύ και έτρωγα και ξύλο, αφού η διαπαιδαγώγηση τότε είχε άλλη μορφή από αυτή του σήμερα. Θυμάμαι όμως μία μέρα που τσαντιστήκαμε, εγώ και ο αδερφός μου και σηκωθήκαμε και φύγαμε από το σπίτι.. εξαφανιστήκαμε. Πρέπει να μείναμε έξω μία ολόκληρη μέρα.
Και ποιος σε έβαζε στο σωστό δρόμο;
Από μόνος μου το έκανα. Μόνος μου αποφάσιζα τι ήθελα να κρατήσω και τι να πετάξω, από τα καλά και τα άσχημά μου. Επίσης παρατηρούσα τους γονείς μου, τους τρόπους, το μυαλό, τη ματιά και τα συναισθήματά τους και- στο τέλος- κρατούσα ή πετούσα. Ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω το καλό από το κακό.
Από μόνος μου το έκανα. Μόνος μου αποφάσιζα τι ήθελα να κρατήσω και τι να πετάξω, από τα καλά και τα άσχημά μου. Επίσης παρατηρούσα τους γονείς μου, τους τρόπους, το μυαλό, τη ματιά και τα συναισθήματά τους και- στο τέλος- κρατούσα ή πετούσα. Ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω το καλό από το κακό.
Στη ζωή σου υπερτερεί η λογική ή το συναίσθημα
Η λογική. Έχω ανάγκη να τοποθετώ όλα όσα συμβαίνουν κάπου. Δε θα τα κάνω όλα πουτάνα για ένα συναίσθημα. Θέλω να το εκλογικεύσω πρώτα, να δω τι γίνεται.
Η λογική. Έχω ανάγκη να τοποθετώ όλα όσα συμβαίνουν κάπου. Δε θα τα κάνω όλα πουτάνα για ένα συναίσθημα. Θέλω να το εκλογικεύσω πρώτα, να δω τι γίνεται.
Τι βάζεις πρώτο στη ζωή σου;
Δε μου αρέσει να βάζω κάτι πάνω- πάνω ή κάτω- κάτω. Απλώς, έτσι όπως είναι η ζωή μου, τον πρώτο λόγο τον έχει η δουλειά μου, ασχολούμαι με το θέατρο και είμαι συνεχώς μέσα σε αυτή τη διαδικασία, αυτό είναι η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη.
Δε μου αρέσει να βάζω κάτι πάνω- πάνω ή κάτω- κάτω. Απλώς, έτσι όπως είναι η ζωή μου, τον πρώτο λόγο τον έχει η δουλειά μου, ασχολούμαι με το θέατρο και είμαι συνεχώς μέσα σε αυτή τη διαδικασία, αυτό είναι η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη.
Και τα ερωτικά σου; Συνδυάζεται ο έρωτας με τη δουλειά;
Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά οφέιλεις να καταφέρεις να το κάνεις μέρος της καθημερινότητας και όταν κλείνει για λίγο το κεφάλαιο της δουλειάς να μπορείς λες «τώρα θα κάνω ζωή για δύο- τρεις ώρες».
Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά οφέιλεις να καταφέρεις να το κάνεις μέρος της καθημερινότητας και όταν κλείνει για λίγο το κεφάλαιο της δουλειάς να μπορείς λες «τώρα θα κάνω ζωή για δύο- τρεις ώρες».
Δεν έχεις παθιαστεί πολύ, δεν σε έχει κάνει ένας μεγάλος έρωτας να χάσεις τα βήματά σου;
Όχι. Είχα έντονες, έζησα σχέσεις πάθους, αλλά η δουλειά έβρισκε –πάντα- τον τρόπο να βρεθεί από πάνω. Την ίδια στιγμή αυτά που ένιωσα, αυτά που έζησα τα έφερα, τα χρησιμοποίησα, στη σκηνή.
Όχι. Είχα έντονες, έζησα σχέσεις πάθους, αλλά η δουλειά έβρισκε –πάντα- τον τρόπο να βρεθεί από πάνω. Την ίδια στιγμή αυτά που ένιωσα, αυτά που έζησα τα έφερα, τα χρησιμοποίησα, στη σκηνή.
Εκτός από το πάθος επί σκηνής το ταμείο που κάνει μία παράσταση, τα χρήματα που φέρνει, είναι κάτι που σε απασχολεί;
Είναι θεμιτό να έχει κέρδος μία παράσταση και ανταπόκριση. Για τον κόσμο γίνεται η δουλειά, άρα το να έρχονται να σε δουν είναι υπέροχο. Όμως από τη στιγμή που δε βάζω εγώ τα λεφτά δε με επηρεάζει και δε με αγχώνει το ταμείο. Επίσης πιστεύω ότι αξίζει να ρισκάρεις για κάτι που πιστεύεις πολύ καλλιτεχνικά και ας φοβάσαι ότι θα σου βγει σε κακό.
Είναι θεμιτό να έχει κέρδος μία παράσταση και ανταπόκριση. Για τον κόσμο γίνεται η δουλειά, άρα το να έρχονται να σε δουν είναι υπέροχο. Όμως από τη στιγμή που δε βάζω εγώ τα λεφτά δε με επηρεάζει και δε με αγχώνει το ταμείο. Επίσης πιστεύω ότι αξίζει να ρισκάρεις για κάτι που πιστεύεις πολύ καλλιτεχνικά και ας φοβάσαι ότι θα σου βγει σε κακό.
Η ιδέα της άδειας πλατείας δε σε τρομάζει;
Δεν το έχω ζήσει, άρα δεν το έχω στο μυαλό μου. Βεβαίως την εποχή των μνημονίων όλα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν. Θυμάμαι τότε που βρισκόμασταν συνεχώς αντιμέτωποι με το άγχος και τον φόβο του αν θα πάρουμε ή όχι τη δόση- κάθε φορά το ίδιο πράγμα- παρουσιάζαμε στο «104» στα Εξάρχεια το «Αν αργήσω κοιμήσου». Έτυχε λοιπόν να παίξουμε μπροστά σε επτά άτομα, όσα- σχεδόν- και ο θίασος. Από την άλλη όταν –τελικώς- μας έδιναν τη δόση το θέατρο γέμιζε και πάλι.
Δεν το έχω ζήσει, άρα δεν το έχω στο μυαλό μου. Βεβαίως την εποχή των μνημονίων όλα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν. Θυμάμαι τότε που βρισκόμασταν συνεχώς αντιμέτωποι με το άγχος και τον φόβο του αν θα πάρουμε ή όχι τη δόση- κάθε φορά το ίδιο πράγμα- παρουσιάζαμε στο «104» στα Εξάρχεια το «Αν αργήσω κοιμήσου». Έτυχε λοιπόν να παίξουμε μπροστά σε επτά άτομα, όσα- σχεδόν- και ο θίασος. Από την άλλη όταν –τελικώς- μας έδιναν τη δόση το θέατρο γέμιζε και πάλι.
Και τώρα, αυτή την εποχή, φαίνεται ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα για το θέατρο, ασχέτως οικονομικής κρίσης…
Το καλό της κρίσης είναι ότι κάθε άνθρωπος κοίταξε λίγο περισσότερο τον εαυτό του και θέλησε να βρει τρόπους για να ξεσκάσει χωρίς να σκέφτεται- τώρα πια- τα λεφτά που δεν έχει να δώσει και επιλέγει να τα ξοδέψει – όσο μπορεί- για το καλό του.... ελληνικότατο μεν αλλά ωραίο. Από την άλλη πλευρά δεν ξέρω αν το θέατρο πηγαίνει καλύτερα. Ίσως να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο σε σύγκριση με αυτό που συνέβαινε πριν από δύο χρόνια. Όμως τα πράγματα φαίνεται να έχουν βελτιωθεί μόνο στην Αθήνα. Στην Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, υπάρχει μία πιο δύσκολη πραγματικότητα.
Το καλό της κρίσης είναι ότι κάθε άνθρωπος κοίταξε λίγο περισσότερο τον εαυτό του και θέλησε να βρει τρόπους για να ξεσκάσει χωρίς να σκέφτεται- τώρα πια- τα λεφτά που δεν έχει να δώσει και επιλέγει να τα ξοδέψει – όσο μπορεί- για το καλό του.... ελληνικότατο μεν αλλά ωραίο. Από την άλλη πλευρά δεν ξέρω αν το θέατρο πηγαίνει καλύτερα. Ίσως να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο σε σύγκριση με αυτό που συνέβαινε πριν από δύο χρόνια. Όμως τα πράγματα φαίνεται να έχουν βελτιωθεί μόνο στην Αθήνα. Στην Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, υπάρχει μία πιο δύσκολη πραγματικότητα.
Εσύ πώς έχεις βιώσει αυτή την κρίση;
Είμαστε όλοι τόσο μέσα σε αυτό που έχω ξεχάσει πώς ήμουν πριν από αυτό... Είναι πολλά τα χρόνια άλλωστε που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα λίγα. Συμμορφώθηκα λοιπόν όπως όλοι.., μαζεύτηκα. Βεβαίως με βοηθάει πολύ το ότι δεν έχω μία οικογένεια να συντηρήσω με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να κάνω πράγματα που δεν θα ήθελα μόνο και μόνο για να έχω λεφτά. Από τη στιγμή που ήμουν και είμαι μόνος μου προτίμησα- όταν δεν είχα- να τρώω μακαρόνια με σάλτσα που κοστίζουν ένα ευρώ για να μην αναγκαστώ να κάνω υποχωρήσεις στη δουλειά, ενώ την ίδια στιγμή ήμουν αισιόδοξος ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Είμαστε όλοι τόσο μέσα σε αυτό που έχω ξεχάσει πώς ήμουν πριν από αυτό... Είναι πολλά τα χρόνια άλλωστε που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα λίγα. Συμμορφώθηκα λοιπόν όπως όλοι.., μαζεύτηκα. Βεβαίως με βοηθάει πολύ το ότι δεν έχω μία οικογένεια να συντηρήσω με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να κάνω πράγματα που δεν θα ήθελα μόνο και μόνο για να έχω λεφτά. Από τη στιγμή που ήμουν και είμαι μόνος μου προτίμησα- όταν δεν είχα- να τρώω μακαρόνια με σάλτσα που κοστίζουν ένα ευρώ για να μην αναγκαστώ να κάνω υποχωρήσεις στη δουλειά, ενώ την ίδια στιγμή ήμουν αισιόδοξος ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Και πάμε στο τώρα. Η «Απλή Μετάβαση» αποτυπώνει μία πραγματικότητα που γεννήθηκε από την κρίση ή την εκμεταλλεύεται για να πουλήσει;
Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Δεν έχουμε να κάνουμε με μία παράσταση για την οικονομική κρίση... μόνο. Η «Απλή Μετάβαση» δείχνει την αγωνία μιας γενιάς που θέλει να φύγει, να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να βρεθεί σε κράτη με καλύτερες δομές, με περισσότερες ευκαιρίες που θα δώσουν στον καθένα την ευκαιρία να κάνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που σπούδασε. Η ελληνική κατάσταση και το σύστημα δεν σου επιτρέπουν- δυστυχώς- να εργαστείς και να εξελιχθείς στην χώρα σου. Και το έργο ναι μεν πατάει στο ότι κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στο αεροδρόμιο με την επιθυμία να φύγουν, αλλά έχει να κάνει πιο πολύ με τις σχέσεις. Το πώς αντιλαμβάνεσαι την ζωή σου γενικότερα έχοντας τη δουλειά σε πρώτο πλάνο.
Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Δεν έχουμε να κάνουμε με μία παράσταση για την οικονομική κρίση... μόνο. Η «Απλή Μετάβαση» δείχνει την αγωνία μιας γενιάς που θέλει να φύγει, να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να βρεθεί σε κράτη με καλύτερες δομές, με περισσότερες ευκαιρίες που θα δώσουν στον καθένα την ευκαιρία να κάνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που σπούδασε. Η ελληνική κατάσταση και το σύστημα δεν σου επιτρέπουν- δυστυχώς- να εργαστείς και να εξελιχθείς στην χώρα σου. Και το έργο ναι μεν πατάει στο ότι κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στο αεροδρόμιο με την επιθυμία να φύγουν, αλλά έχει να κάνει πιο πολύ με τις σχέσεις. Το πώς αντιλαμβάνεσαι την ζωή σου γενικότερα έχοντας τη δουλειά σε πρώτο πλάνο.
Γιατί αξίζει να έρθει κάποιος να δει αυτή την παράσταση;
Καταρχάς επειδή έχει εξαιρετική μουσική και υπέροχους στίχους. Επίσης έχει μία καταπληκτική σκηνοθεσία και ταλαντούχους ηθοποιούς που υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πρωτότυπο νεοελληνικό μιούζικαλ. Είναι μία πολύ καλή πρόταση που φτιάχτηκε και γίνεται από νέους ανθρώπους.
Καταρχάς επειδή έχει εξαιρετική μουσική και υπέροχους στίχους. Επίσης έχει μία καταπληκτική σκηνοθεσία και ταλαντούχους ηθοποιούς που υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πρωτότυπο νεοελληνικό μιούζικαλ. Είναι μία πολύ καλή πρόταση που φτιάχτηκε και γίνεται από νέους ανθρώπους.
Σε αυτή τη δουλειά υπάρχει αρχηγός;
Είμαστε ένας πυρήνας ανθρώπων. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Στάθης Λιβαθινός πρότεινε σε εμένα και τη Μαρίζα Ρίζου να κάνουμε κάτι ωραίο, να δημιουργήσουμε ένα δικό μας μιούζικαλ. Μετά ήρθε ο Μίνως Θεοχάρης και ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο Θέμης Καραμουρατίδης έγραψε τη μουσική και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος τους στίχους. Φτιάχτηκε λοιπόν μία ομάδα από κατάλληλους ανθρώπους για να γραφτεί ένα πρωτότυπο μουσικό έργο. Από την αρχή μέχρι και σήμερα γίνεται μία ζύμωση ιδεών. Το δουλεύουμε και το ονειρευόμαστε εδώ και δύο χρόνια. Παιδευόμαστε και δουλεύουμε πολύ για να βρούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που θέλουμε να πούμε.. όλοι μαζί χωρίς αρχηγούς.
Είμαστε ένας πυρήνας ανθρώπων. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Στάθης Λιβαθινός πρότεινε σε εμένα και τη Μαρίζα Ρίζου να κάνουμε κάτι ωραίο, να δημιουργήσουμε ένα δικό μας μιούζικαλ. Μετά ήρθε ο Μίνως Θεοχάρης και ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο Θέμης Καραμουρατίδης έγραψε τη μουσική και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος τους στίχους. Φτιάχτηκε λοιπόν μία ομάδα από κατάλληλους ανθρώπους για να γραφτεί ένα πρωτότυπο μουσικό έργο. Από την αρχή μέχρι και σήμερα γίνεται μία ζύμωση ιδεών. Το δουλεύουμε και το ονειρευόμαστε εδώ και δύο χρόνια. Παιδευόμαστε και δουλεύουμε πολύ για να βρούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που θέλουμε να πούμε.. όλοι μαζί χωρίς αρχηγούς.
Αφού ξεκίνησε από εσένα αυτό δεν σε κάνει να αισθάνεσαι θιασάρχης;
Καθόλου. Πιστεύω πολύ στις συνεργασίες. Είναι πολύτιμο να σου δίνεται βήμα και να προτείνεις κάτι αλλά στη συνέχεια σημασία έχει η ομάδα. Δε θα μπω – ποτέ- μπροστά για να επιβάλλω το δικό μου γούστο ή να δώσω τη δική μου γραμμή.
Καθόλου. Πιστεύω πολύ στις συνεργασίες. Είναι πολύτιμο να σου δίνεται βήμα και να προτείνεις κάτι αλλά στη συνέχεια σημασία έχει η ομάδα. Δε θα μπω – ποτέ- μπροστά για να επιβάλλω το δικό μου γούστο ή να δώσω τη δική μου γραμμή.
Αγαπημένες σκηνές έχεις μέσα στο έργο;
Πολλές και οι περισσότερες δεν είναι δικές μου. Πιάνω τον εαυτό μου να κάθεται και να χαζεύει τους συναδέλφους. Συγκινούμαι και μου φεύγουν δάκρυα. Είναι αξιοθαύμαστο και είμαι πολύ περήφανος που βρίσκομαι μέσα σε αυτό.
Πολλές και οι περισσότερες δεν είναι δικές μου. Πιάνω τον εαυτό μου να κάθεται και να χαζεύει τους συναδέλφους. Συγκινούμαι και μου φεύγουν δάκρυα. Είναι αξιοθαύμαστο και είμαι πολύ περήφανος που βρίσκομαι μέσα σε αυτό.
Και μετά από αυτό... Τι έχει το μέλλον;
Μία πολύ σημαντική συνεργασια με τον Πέτρο Ζούλια και τη Λένα Παπαληγούρα σε ένα πολύ σημαντικό μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη, τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Όταν μου αφηγήθηκε την ιστορία που θέλει να κατάλανα ότι είναι ένας ρόλος που μου δίνει την ευκαιρία για διηγηθώ ιστορίες που θα ήθελα –πάντα- να πω. Ιστορίες δικές μου αφού αυτός ο ήρωας μου ταιριάζει και έχουμε πολλά κοινά. Για παράδειγμα αυτός ο άνθρωπος είναι ζωγράφος. Όταν ήμουν μικρός ζωγράφος ήθελα να γίνω και ανακαλύπτω- κάθε φορά που διαβάζω το κείμενο- ότι ο τρόπος που διηγείται τα πράγματα με κάνει να μπορώ να γνωρίζω τι θα πει παρακάτω.
Μία πολύ σημαντική συνεργασια με τον Πέτρο Ζούλια και τη Λένα Παπαληγούρα σε ένα πολύ σημαντικό μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη, τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Όταν μου αφηγήθηκε την ιστορία που θέλει να κατάλανα ότι είναι ένας ρόλος που μου δίνει την ευκαιρία για διηγηθώ ιστορίες που θα ήθελα –πάντα- να πω. Ιστορίες δικές μου αφού αυτός ο ήρωας μου ταιριάζει και έχουμε πολλά κοινά. Για παράδειγμα αυτός ο άνθρωπος είναι ζωγράφος. Όταν ήμουν μικρός ζωγράφος ήθελα να γίνω και ανακαλύπτω- κάθε φορά που διαβάζω το κείμενο- ότι ο τρόπος που διηγείται τα πράγματα με κάνει να μπορώ να γνωρίζω τι θα πει παρακάτω.
