Μαθαίνοντας για το εργατικό δυστύχημα στον ΗΣΑΠ, όπου ένας υπάλληλος και γείτονας άδικα έχασε τη ζωή του, θα γράψω λίγες σκέψεις στη μνήμη του αδικοχαμένου γείτονα Πέτρου Γιάμαλη...
Αφότου διαπιστώθηκε ότι δεν λειτουργούν τα φρένα στο βαγόνι-μηχάνημα λείανσης και αυτό κινούνταν ανεξέλεκτα, θα μπορούσε να οργανωθεί μια επιχείρηση ως εξής:
Ένας βαρύς συρμός θα έπρεπε καθώς πλησίαζε το ανεξέλεκτο βαγόνι με, ας πούμε 50 χμ./ώρα, να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση με 45 χμ/ώρα ώστε να πραγματοποιηθεί σύγκρουση με περίπου 50 - 45 = 5χμ/ώρα και όχι να τοποθετηθεί ακίνητος συρμός και να γίνει η σύγκρουση με 50χμ/ώρα. Φυσικά έπρεπε να δοθεί εντολή να μην πηδήξει κανείς από το ανεξέλεκτα κινούμενο βαγόνι, αφού υπήρχε σχέδιο σίγουρης ακινητοποίησης!
Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να το σκεφτεί κανείς σε συνθήκες πανικού, αλλά θα μπορούσε(;) να υπήρχε ως σχέδιο έκτακτης ανάγκης! Θα μπορούσε, ίσως, να είχε γίνει κάποια φορά και κάποια πρόβα...
Βέβαια, έχοντας υπόψη "την συνέλευση των ποντικών" για το ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στο λαιμό της γάτας, εδώ το ζητούμενο θα ήταν ποιος θα οδηγούσε το συρμό... Νομίζω όμως ότι και σε αυτό θα βρισκόταν λύση αν η εταιρεία το είχε σκεφτεί ως σενάριο!
Με την ευχή και την ελπίδα ότι ο αδικοχαμένος Νικαιώτης Πέτρος Γιάμαλης να είναι το τελευταίο θύμα εργατικού ατυχήματος, να πω ότι αυτές είναι σκέψεις ενός "μετά Χριστού προφήτη", αλλά όπως λέει ο σοφός λαός: "Πας μετά Χριστόν προφήτης, ... βλάξ"!
Γιάννης Σιούλας
