Γράφει ο Κώστας Αλεξίου
Αφορμή για το σημείωμα αυτό αποτέλεσε η εκτεταμένη δισέλιδη αναφορά σ’ αυτή την έγκριτη εφημερίδα της 18ης-5-2018 σχετικά με την δυνατότητα εξόρυξης υδρογονανθράκων και στην περιοχή της Άρτας-Πρέβεζας, πράγμα που τελικά κυρώθηκε με ψηφισμένο νόμο απ’ όλες δυστυχώς τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου (28-2), εκτός ΚΚΕ που καταψήφισε, ενώ ήδη είχε προηγηθεί και η ένταξη της περιοχής Ιωαννίνων – Θεσπρωτίας, δηλαδή ολοκλήρου της Ηπείρου σ’ αυτό το σχέδιο
Και θεωρώ πως αποτελεί αυτή η αναφορά μια απεγνωσμένη έκκληση και κουδούνι αφύπνισης προς κάθε τοπικό φορέα για ανατροπή της επαπειλούμενης τεράστιας περιβαλλοντικής καταστροφής ως αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας μιας και η κυβερνώσα πολιτική παράταξη, διέπραξε για άλλη μια φορά ως συνήθως, οβιδιακή μεταμόρφωση, τουτέστιν κοινώς κολοτούμπα και στο ζήτημα αυτό.
Έτσι με αυτά τα δεδομένα θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες για να αποφευχθεί το μοιραίο, βασισμένες κυρίως στη σωστή και συστηματική ενημέρωση του λαϊκού παράγοντα ώστε να αποφευχθεί το μεγάλο πλήγμα που θα υποστεί η μοναδική πλουτοπαραγωγική πηγή που διαθέτει η περιοχή μας και που δεν είναι άλλη από το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον και στο οποίο δυνατόν να ενταχθεί και στηριχθεί η όποια μελλοντική αναπτυξιακή πορεία της.
Η ζημιά που θα προκύψει γίνεται εύκολα κατανοητή αν αναλογισθεί κανείς ότι για την περιοχή Ιωαννίνων-Θεσπρωτίας που έχει ήδη σχεδιασθεί αντιστοιχούν σε ένα μέτωπο 500.000 μέτρων, 11.500 τρύπες, περίπου 1 ανά 50 σχεδόν μέτρα, ενώ για την περιοχή της Άρτας, ίσως το δίκτυο των γεωτρήσεων, γίνει πιο πυκνό. Δηλαδή κοινώς σουρωτήρι! Με άλλα λόγια σε μια έκταση που καταλαμβάνεται κυρίως από κατοικίες, καλλιέργειες ή αποτελεί φυσικό κάλλος προστατευμένο εν πολλοίς και διεθνώς, αν επικρατήσει τελικά το εγχείρημα αυτό, οι προοπτικές αξιοποίησης του φυσικού πλούτου που διαθέτει θα αποδράσουν ανεπιστρεπτί και η όποια αειφόρος ανάπτυξη θα πάει περίπατο. Ακόμη δε αν σκεφθεί κανείς ότι το όποιο κέρδος που θα προκύψει απ’ την εξόρυξη, εκτός από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που θα καρπωθούν τη μερίδα του λέοντος το υπόλοιπο, δηλαδή ψίχουλα, θα διαχυθεί στον γενικό πληθυσμό, ώστε το όφελος που θα προκύψει για τους ντόπιους, όσοι τελικά παραμείνουν, θα είναι ουσιαστικά μηδενικό.
Παράδειγμα, ο Πρίνος και η περιοχή της Καβάλας. Άλλο; Ποια βελτίωση είδαν άραγε οι παράκτιοι οικισμοί της λίμνης στην παροχή ηλεκτρισμού, απόρροια των φραγμάτων Πουρναρίου Ι και ΙΙ από τη ΔΕΗ, όπως και τόσα άλλα που υποσχέθηκε για την περιοχή της Άρτας; Και πότε επιχειρείται αυτό; Τώρα που φανερή είναι η αποστροφή διεθνώς από την εξόρυξη σε Ηπειρωτικά εδάφη; Δεν φτάνουν τα άφθονα υποθαλάσσια κοιτάσματα της χώρας;
Αλλά για να συνδεθώ με το νόημα του τίτλου του κειμένου και επειδή ήθελα να γνωρίσω και την άλλη πλευρά, εκείνη δηλαδή του πολυδιαφημισμένου πλούτου, που φαινομενικά υπόσχονται, οι υδρογονάνθρακες για την Ήπειρο, παρακολούθησα μια Ημερίδα που διοργάνωσε η παράταξη της Ηπειρωτικής Συσπείρωσης (ΗΣ) της ΠΣΕ στην αίθουσα της τελευταίας στις 24-1-2018, δηλαδή πριν ψηφιστεί ο σχετικός νόμος, που συμπεριλαμβάνει και την περιοχή Άρτας-Πρέβεζας. Έχοντας ως κύριο ομιλητή τον φυσικό και περιβαλλοντολόγο κ. Ν. Γιαννούλη, πρώην δήμαρχο Πρεβέζης με χάρτες και αδιάσειστα στοιχεία δεν άφησε καμία αμφισβήτηση για το μέγεθος της επαπειλούμενης, καταστροφικής για την περιοχή, πολιτικής.
Ως επωδός αυτού του γεγονότος η Γενική Συνέλευση της ΠΣΕ την 1-4-18 επικύρωσε ψήφισμα στο οποίο καταγγέλλονταν κατηγορηματικά αυτό το ανοσιούργημα, το δε Διοικητικό Συμβούλιο δηλαδή η διοικούσα παράταξη αρνήθηκε να εκδώσει το ψήφισμα με το πρωτοφανές επιχείρημα ότι η απόφαση του Δ.Σ. υπερισχύει της Γ.Σ.!!! Τρομεροί δημοκράτες οι κύριοι αυτοί!!! Εύγε!!!!
Ασφαλώς προσωπικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο απ’ την παρέα που βρίσκεται στη διοίκηση της Συνομοσπονδίας και η οποία από την αναρρίχησή της εισήγαγε καινοφανή δαιμόνια στο χώρο της ΠΣΕ. Νέα ήθη με ασυνήθη πολιτικό αμοραλισμό και έκπτωση αξιών και αρχών που θα ανάγκαζαν ακόμη και το Μακιαβέλι σε βαθιά υπόκλιση.
Έτσι για το ζήτημα αυτό η διοικούσα ομάδα δεν αρκέστηκε απλώς σε μια αδιάφορη στάση, αλλά αντέδρασε και στην πράξη υπέρ των εξορύξεων «o tebora o mores».
Ωστόσο, παρά ταύτα, ας μη φανεί πως στη συνείδηση των μελών της ΠΣΕ, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, η σημαία του ενδιαφέροντός τους για την γενέτειρα και το ανυποχώρητο του διεκδικητικού χαρακτήρος που μέχρι τώρα τους διέκρινε, έχει υποσταλεί. Ελπιδοφόρα παραμένει η στάση της Η.Σ. που αντιστέκεται όπως και η επιχειρούμενη δημιουργία ευρύτερης και μαζικότερης έκφρασης με στόχο τη διαφύλαξη του ηπειρωτικού φυσικού κάλλους και των πολιτιστικών στοιχείων της περιφέρειας, περισώζοντας παράλληλα και την όποια υπόληψη της Συνομοσπονδίας έχει απομείνει.
Αλλά αυτό ασφαλώς δεν φτάνει, χρειάζεται επίμονη και ευρύτερη ενημέρωση ιδίως των τοπικών φορέων και ατομικά του πολίτη για να υπάρξει πιθανότητα ανατροπής. Και γι’ αυτό η αξιέπαινη στάση της εφημερίδας «ΗΧΩ» πρέπει να συνεχιστεί ανυποχώρητα δικαιώνοντας άλλωστε και την ιστορική της διαδρομή. Ασφαλώς τα εγειρόμενα συμφέροντα είναι τεράστια και ο αγώνας που προμηνύεται ανηλεής. Στο δρόμο όμως θα υπάρξουν σύμμαχοι, όπως θα προκύψουν και αντίπαλοι και απ’ τους οποίους μερικοί μπορεί να ξεφύγουν σε λοιδωρισμούς ακόμη και σε μπούλινγκ, όπως υπέστη και ο υπογράφων με το ζήτημα του φράγματος στη Δαφνωτή και το γεφύρι της πλάκας σε έναν αγώνα μακροχρόνιο που συμπαρέσυρε θετικά πολλού και τελικά δικαιώθηκε. Γι’ αυτό δεν υπάρχει περιθώριο αβελτηρίας. Ο δράκος όσο κι αν φαίνεται ακατάβλητος είναι τρωτός. Υπάρχει ελπίδα όσο και αν προβληματίζει η καθυστέρηση. Υπάρχει τρόπος. Και ο πιο αποτελεσματικός είναι η φωνή του λαού. Ιδίως όταν καταλάβει τι του επιφυλάσσει η επαύριο.
Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως: «διπλή φέρει πανοπλία αυτός που έχει το δίκιο με το μέρος του», Σαίξπηρ.
(*) Ο Κώστας Αλεξίου είναι Επ. Καθηγητής Ιατρικής, πρώην Πρόεδρος της ΠΣΕ
