Η ανακοίνωση του Πολυμελούς Συμβουλίου που υπογράφουν οι: Κων/νος Λιούμας, Κων/νος Φαφαλιος, Πέτρος Γέμτος, Παναγιώτης Τσακίρης, Γεώργιος Ιωαννίδης, Άδωνις Κύρου, Γεώργιος Ματσόπουλος, Χρήστος Μασσαλάς, Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Δημήτριος Αναγνωστόπουλος, έχει ως εξής:
«Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την έντονη κυκλοφορία πληθυσμών. Οι εξαθλιωμένοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους, άλλοι εξαιτίας της βίας που καταστρέφει τις χώρες τους και άλλοι λόγω των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Nότου, μαζί και η πατρίδα μας, βιώνουν με δραματικό τρόπο τις συνέπειες της μετανάστευσης: οικονομικό κόστος, ξενοφοβία, βία, αναδόμηση πολιτισμικών σταθερών. Η ΕΕ, για άλλη μια φορά, δεν πρόβλεψε τα γεγονότα και άφησε τα σύνορά της αφύλακτα και τις χώρες του νότου στο έλεος των απελπισμένων. Έτσι, στα προβλήματά τους προστέθηκε ένα ακόμη, με παρενέργειες μάλιστα που δοκιμάζουν τη λειτουργία των θεσμών τους.
Το πρόβλημα της μετανάστευσης θα κυριαρχεί για πολλά χρόνια ακόμη στην Ευρώπη και φυσικά στο μέτωπό της την Ελλάδα και για το λόγο αυτό πρέπει να δοθεί βαρύτητα στην αξιοποίηση των θετικών πλευρών της. Άλλωστε, από τον τρόπο που βλέπουμε ή αντιμετωπίζουμε τους άλλους κρίνεται και ο βαθμός βαρβαρότητας που διαθέτει ο καθένας ξεχωριστά και εν κατακλείδι ο πολιτισμός μας. Η ιστορία μάς έχει διδάξει πώς να μπαίνουμε στη θέση των άλλων και το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και τώρα που βρισκόμαστε σε δοκιμασία…
Μια πτυχή του προβλήματος που οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία και υπευθυνότητα είναι αυτή των ασυνόδευτων παιδιών. Νέες υπάρξεις που έχασαν γονείς, πατρίδα, φίλους έχουν αφεθεί «στων ανέμων τη διάθεση» (κατά τον Γ. Ρίτσο) και έχουν τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μας για να αντλήσουν ελπίδα για το μέλλον τους.
Αυτές οι νέες υπάρξεις, οι νέοι άνθρωποι, πρέπει να βρουν ανθρώπινη ζεστασιά, προστασία, ηρεμία και μαζί, μετά από τους καπνούς του πολέμου, το αίσθημα της ασφάλειας.
Η αλληλοκατανόηση νεαρών προσφύγων - κατοίκων της χώρας απαιτεί τη γνώση των βασικών κωδίκων της. Το ρόλο για τη δημιουργία του περιβάλλοντος αλληλοκατανόησης καλείται να τον παίξει η εκπαίδευση. Ο τελικός στόχος πρέπει να είναι η κατανόηση των «συμφωνηθέντων υπονοούμενων» (κατά τον Γ .Σεφέρη) που εκφράζουν ένα κοινωνικό σύνολο.
Προαπαιτούμενο για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η γνώση της γλώσσας της χώρας υποδοχής. Η καλή της γνώση είναι το καταλυτικό εργαλείο για τη συμμετοχή στην κοινή ζωή, ο μεταφορέας αξιών. Η γλώσσα είναι μια μορφή κοινωνικής πράξης που ασκεί έναν ουσιαστικό ρόλο στην αντίληψη της πραγματικότητας. Η γνώση της γλώσσας όμως δεν αρκεί. Οι κάτοικοι μιας χώρας πρέπει να έχουν και κοινή μνήμη, να μάθουν δηλαδή την ιστορία της.
Στους νέους ανθρώπους, τα ασυνόδευτα αυτά παιδιά, πρέπει να εξασφαλιστούν: χώροι άθλησης, παρακολούθηση εκφράσεων πολιτισμού, για να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες και να διαμορφώσουν κοινωνική συνείδηση και δυνατότητες επαγγελματικής μαθητείας, ανάλογα με τις εισηγήσεις ειδικών (ψυχολόγων, παιδαγωγών,...).
Όπως είναι φυσικό, η φιλοξενία-εκπαίδευση των νέων προσφύγων δεν μπορεί να γίνει σε χώρους απομονωμένους από ζωή. Το αντίθετο μάλιστα... Ο σκοπός.... να δώσουμε ελπίδα και όχι μαυρίλα.
Η φημολογούμενη τοποθέτηση των νέων συνανθρώπων μας σε Ξενοδοχείο μικρού χωριού του Ζαγορίου εξ αντικειμένου ισοδυναμεί με την απομόνωση και την αποξένωση τους από τις πραγματικές τους ανάγκες και είναι αντίθετη με τις ευαισθησίες του Ηπειρωτικού λαού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι μεγάλοι Ευεργέτες μας ήταν μετανάστες, τους οποίους σεβάστηκαν οι πληθυσμοί στους τόπους των οποίων μεγαλούργησαν...
Άλλωστε: «Το να είμαστε άνθρωποι σημαίνει να μεταναστεύουμε. Όλοι είμαστε μετανάστες ή παιδιά μεταναστών ή εγγόνια είτε πρόσφατων είτε πανάρχαιων μεταναστών».
Το Ριζάρειο Ίδρυμα, εκφράζοντας το πνεύμα των Ευεργετών του, θεωρεί ότι η φιλοξενία των νέων ασυνόδευτων προσφυγόπουλων οφείλει να γίνει δίπλα σε αστικό χώρο που να μπορεί να τους προσφέρει υπηρεσίες αναγκαίες για να στηρίξουν τις προσδοκίες τους για τη ζωή που δεν τους έδωσαν οι γονείς και η πατρίδα τους».
