Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας ...
Πόσο ήταν ωραία, τότε...
Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,
γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,
μιλούσαν οι άνθρωποι.
Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!
Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή,
“Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί”...
(Ζωή Καρέλλη, “Πριν την Ανάσταση”)
Καλή Ανάσταση
με υγεία και πολλή υπομονή!
Δημήτρης Ράιος
