Και… Πράσινα Άλογα (και… πράσσειν άλογα)

 

Έναν «μύθο» θα σας πω…..

 

 Σε κάποια πόλη, κάποιος από τύχη εφευρέτης καταστρέφει το κοντινό δάσος, για να αξιοποιήσει τα φυτά για μια εφεύρεσή του που κάνει τρελές πωλήσεις. Στόχος να αποκομίσει κέρδη. Όλη η βλάστηση και η φυτική ζωή της πόλης αντικαθίστανται με τεχνητές κι ένας άπληστος Δήμαρχος, ο Aloysius O'Hare, ως μικρός δικτάτορας και «σωτήρας» «βάζει στο γύψο» τους κατοίκους, αλωνίζει και θησαυρίζει, πουλώντας οξυγόνο μέσω της εταιρείας του στους κατοίκους της περίκλειστης μολυσμένης πόλης. Οι εξαπατημένοι κάτοικοι πιστεύουν ότι τα δέντρα, και το οξυγόνο που αυτά παράγουν δωρεάν, αποτελούν απειλή για τη ζωή τους. Δεν επιζητούν το ζωογόνο  δάσος και αγοράζουν τον αέρα-κονσέρβα του απατεώνα. Κι όλα αυτά μέχρι που ο μετανοημένος εφευρέτης δίνει τον μοναδικό σπόρο που έχει φυλάξει σε δυο μικρά παιδιά που κάνουν την υπέρβαση. Ο γελοίος Δήμαρχος εκτοξεύεται κλοτσηδόν στο Διάστημα, οι κάτοικοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους κι όλα ανατρέπονται. Κι ο Λόραξ, η ψυχή του Δάσους, επιστρέφει.

Θα μου πείτε, πρόκειται για παραμύθι ευαισθητοποίησης των παιδιών για τη σπουδαιότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Ναι! Αλλά με διορατικότητα προοιωνίζει την εφιαλτική πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι ανορθολογικές ενέργειες των «αρχόντων της Αριστείας».

Και για του λόγου το αληθές:

Ο Πολυχρονεμένος μας Δήμαρχος Αθηναίων, μετά την τεράστια πολυέξοδη οικολογική και αισθητική «επιτυχία» της επιχείρησης «ζαρντινιέρες», που μετέτρεψε την Πανεπιστημίου σε πράσινο-μαϊμού ακαλαίσθητο δρομάκι, βάζει σε λειτουργία μηχανήματα καθαρισμού του αέρα, στην Ομόνοια. Το καθένα ισοδυναμεί, λένε, με το οξυγόνο 30 δέντρων.

Να είναι τάχα οι ενοχές, για την τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης και για τα δέντρα που κόβονται αβέρτα για  αξιοποίηση τάχα μου τάχα μου διάφορων ελεύθερων χώρων, που τον οδήγησαν στον «εκσυγχρονισμό»;  Όχι!!!

Το μικρό «αρχοντόπουλο» διάβαζε φαίνεται βιβλία όταν ήταν μικρό, αλλά τα αφομοίωνε κατά τα πρότυπα του πολιτικού του συναφιού. Νομίζει λοιπόν πως, «ελαίω θεού» και της Οικογενείας του, προορίζεται να μετατρέψει το τσιφλίκι του, την Αθήνα στο πρότυπο της παραπάνω ταινίας  κινουμένων σχεδίων, «LORAX», που είναι βασισμένο στο αντίστοιχο βιβλίο του Δρ. Seuss. Υιοθέτησε βλέπετε την εκδοχή του Κακού της ιστορίας, την αντιδραστική πλευρά της ταινίας, που  ο συγγραφέας και ο σεναριογράφος τη στηλιτεύουν.

  Κι άλλον «μύθο» θα σας πω….

 Κάπου στην πόλη του Μεξικό, μια περίκλειστη με ψηλό τοίχο και συστήματα ασφαλείας πόλη, μέσα στην πόλη, στεγάζει την «αφρόκρεμα» των  προνομιούχων που δεν θέλουν να έχουν επικοινωνία με αυτούς που οι ίδιοι εκμεταλλεύονται, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους άνεργους, τα θύματά τους. Μια κλειστή αποστειρωμένη απάνθρωπη κοινωνία, στην ουσία της άρρωστη. Οι αξίες όλων τους επικεντρώνονται στο απόλυτο Εγώ, στο Χρήμα, στην οικονομική ισχύ, στην εργασία των άλλων μέχρι τελικής πτώσεως, στην εξουσία. Και ελέω υφέρποντα φασισμού  πυροβολούν και σκοτώνουν, ατιμώρητα όποιον εισβολέα νομίζουν ότι απειλεί τον ζωτικό τους χώρο.  Μόνο κάποια παιδιά τους, που προς το παρόν δεν έχουν διαβρωθεί και έχουν ακόμα καθάρια συνείδηση και αισθήματα,  διατηρούν αυθόρμητα ευαισθησίες και ανθρώπινες αξίες.

Πριν από 27 χρόνια, το 1994, ο «Τρίτος Δρόμος για το Σοσιαλισμό» κόλλησε,  «γιατί ήταν στρωμένος με μέλι». Ο «ανήφορος» της «Αλλαγής»  έγινε κατήφορος του «Εκσυγχρονισμού». Η «σιωπηρή πλειοψηφία»  όμως δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Όπως πάντοτε, τα κακά μαντάτα επιμένει να τα συνειδητοποιεί κατόπιν εορτής.

Τότε, οι Νομαρχίες έπαψαν να έχουν διορισμένους «άρχοντες». Εκλέξαμε, για πρώτη φορά, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.

Οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου απαιτούσαν τη δημιουργία χώρων πρασίνου. Η Αθήνα, μετά την εγκληματική τσιμεντοποίηση της Χούντας, χρειαζόταν επειγόντως πνεύμονες οξυγόνου και ελεύθερους για όλους χώρους αναψυχής. Οι εκλεγμένοι «άρχοντες» της Νομαρχίας Αθηνών  εύρισκαν τότε θεμιτή τη λαχτάρα των ψηφοφόρων τους για καλύτερη ποιότητα ζωής και την υιοθετούσαν. Έστω και στα λόγια, την «ψιθύριζαν».  Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις έλεγαν, ίσως να το έλεγε και η παράταξή τους, πως η ελεύθερη έκταση στο Ελληνικό. έπρεπε να γίνει ένα μεγάλο Μητροπολιτικό Πάρκο. Δεν έκαναν τίποτε, στα τέσσερα χρόνια της θητείας τους, για να προωθήσουν το μακροπρόθεσμο τότε σχέδιο.

Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια των αεροδρομίων αφέθηκαν στην τύχη τους. Στη μιζέρια και στην εξαθλίωσή τους,  στέγασαν δύσμοιρους πρόσφυγες. Αν εξαιρέσει κανείς τα κτίρια που αξιοποίησε ο Δήμος Ελληνικού και τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, τα υπόλοιπα εγκαταλείφθηκαν στην απαξίωση και τη βρωμιά. Ό,τι καλύτερο για το επόμενο πέρασμά τους στην αδηφάγο ιδιωτική πρωτοβουλία. Για εκεί προόριζε την έκταση το Κράτος.

Οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι και οι manager διαμόρφωσης της κοινής γνώμης έπιασαν δουλειά. Πρέπει να αξιοποιηθούν οι ερειπωμένοι ανεκμετάλλευτοι  χώροι, που χάσκουν σαν φαντάσματα, διαλάλησαν. Έκαναν πλύση εγκεφάλου για τα οφέλη των επενδύσεων. Οι επενδύσεις, παπαγάλιζαν, υπόσχονται έσοδα για το Κράτος και θέσεις εργασίας για το λαό.

Και η σιωπηρή πλειοψηφία πείστηκε, λησμόνησε και αδράνησε…

Το Ελληνικό, η περιουσία μας, ξεπουλήθηκε με κοινή συναίνεση των κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο στην Μεταπολίτευση, αντί πινακίου φακής. Συνένοχη είναι  και η «Πρώτη Φορά Αριστερά», και τα ελαφρυντικά που επικαλείται τη φέρνουν σε αντίθεση με την επιμονή της να αυτοπροσδιορίζεται ακόμη, ως Αριστερά.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά τις τελευταίες υπογραφές, που μπήκαν στη σύμβαση ξεπουλήματος με την ψήφο των βουλευτών ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ,  στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, η μεγάλη εναέρια ηλεκτρονική επιγραφή μας βγάζει τη γλώσσα της, κοροϊδεύοντας ξεδιάντροπα τους οδηγούς:

«ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗ».

 Να υποθέσουμε ότι ο πολυχρονεμένος μας Περιφερειάρχης θα προτείνει στον Όμιλο Λάτση να βάψει τους ουρανοξύστες και τα άλλα κτίρια στο Ελληνικό Πράσινα; Ή μήπως υπόσχεται… πράσινα άλογα;

 Και να που ο μύθος της παραπάνω ταινίας μοιάζει με δραματοποιημένη μελλοντική εκδοχή της κατάληξης του Ελληνικού:

Μια «ανοιχτή» υποτίθεται «πόλη», οικονομικά απλησίαστη για τους πολλούς. Σαν την «Απαγορευμένη Πόλη» στο Πεκίνο, προορισμένη μόνο για τον «αυτοκράτορα» της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής Ελίτ. Άντε και  για όποιον πουλήσει τα υπάρχοντά του για να κυνηγήσει στο Καζίνο το άπιαστο όνειρο του εύκολου κέρδους, με τίμημα την εξαθλίωσή του. Μια φανταχτερή χλιδάτη, ενεργοβόρα «πόλη», που θα απομυζάει μεγάλο μέρος του οξυγόνου και της ενέργειας του Λεκανοπεδίου, γι’ αυτό και θα χρειαστούν πρόσθετες κατασκευές πηγών ενέργειας που θα πληρώσουν από το υστέρημά τους οι πολίτες κι όχι οι παροικούντες την «πόλη». Ουρανοξύστες θα υψώνονται  στα ουράνια, μεταβάλλοντας πιθανόν το μικροκλίμα της περιοχής, πράσινο τόσο όσο,  θάλασσα μολυσμένη και απρόσιτη για τον καθένα και «Συνοδοί πολυτελείας», άρρενες, θήλεις, ενήλικες, ανήλικοι στους χώρους του Καζίνο και των ξενοδοχείων, να μην τρέχει ο πολύτιμος τουρίστας ή ο βιτσιόζος επισκέπτης στη Μολδαβία, στην Ταϋλάνδη… και χάνουν έσοδα οι επιχειρηματίες μας. Οι εργαζόμενοι τί είχανε, τί χάσανε!! 

 

Τότε που η Αμερικανική Βάση στο Ελληνικό ήταν στις δόξες της, ο 6ος στόλος κατέφτανε συχνά- πυκνά στον Πειραιά.  Στην Τρούμπα έπεφτε σύρμα:  Κορίτσια,… ο Στόλος!!

Τώρα που το «Ανήκομεν στη Δύση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έχει γίνει δόγμα και του ΠΑΣΟΚ και του Αλέξη Τσίπρα, όλη η Ελλάδα κατάντησε μια απέραντη Αμερικανική Βάση. Στο πολυτελές γκέτο του Ελληνικού ο «εκσυγχρονιστικός» καθωσπρεπισμός  θα ειδοποιεί μέσω των social media τις και τους «Συνοδούς» πολυτελείας: Κορίτσια, … τα κότερα!!

Η Αθήνα  χρειάζεται και το τελευταίο δέντρο της, το τελευταίο άχτιστο τετραγωνικό εκατοστό της, για να γίνουν πάρκα,  σχολεία, κέντρα υγείας και οτιδήποτε άλλο είναι απαραίτητο για να ανασάνουν οι γειτονιές.

Το τσιμέντο στην Ακρόπολη κι οπουδήποτε αλλού στους κοινόχρηστους χώρους, τα μηχανήματα παραγωγής οξυγόνου στην Ομόνοια η τσιμεντοποίηση του Ελληνικού και όλοι οι άλλοι «εκσυγχρονισμοί- μαϊμού», δεν μας αφορούν. Δεν αφορούν τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων. Δεν έχουν ζωογόνες ρίζες, κρύβουν μόνο κερδοφόρες μπίζνες.

Έχουμε απομείνει Εμείς κι Εμείς!

Η πληροφόρηση, αν και διαδίδεται με την ταχύτητα του φωτός δεν είναι πια σύμμαχός μας. Μας αποπροσανατολίζει εσκεμμένα. Παραπαίουμε ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, χωρίς να μπορούμε πάντα να ξεχωρίσουμε τα γεγονότα από την εικονική πραγματικότητα. Και οι προσφερόμενες αλήθειες δίνονται με το σταγονόμετρο. Είναι και μισές, ισοδυναμώντας με ολόκληρο ψέμα. Η εξαγορά των μέσων μαζικής επικοινωνίας καθιέρωσε προπαγάνδα, σήμανε συνομωσία σιωπής. Omerta! Για ό,τι δεν βολεύει.

Είμαστε όμως οι πολλοί!

Ένα μόνο μένει να πούμε ο ένας στον άλλον και είναι καθοριστικό.

Να εμβολιαστούμε ενάντια και στον ιό της παραπληροφόρησης, … να αφυπνιστούμε, να σκεφτούμε, …κι αν βαστάν τα κότσια μας, πάντοτε υπάρχει καιρός, ας ανασκουμπωθούμε  να ματαιώσουμε όλα τα σχέδιά τους.

Γιατί αλλιώς…. θα ζουν αυτοί καλύτερα κι εμείς χειρότερα!...

 

Ιούνιος 2021

Τούλα Πάντου-Σταύρος Πάντος

Μαθηματικοί, συνταξιούχοι Εκπαιδευτικοί