Κυριακή πρωί, στο τηλέφωνο: «Γεια σου, Γιάννη! Είμαι ένας Γρεβεντάτης, δεν θα σου πω το όνομά μου! Απόψε είδα ένα όνειρο - εφιάλτη και να ξέρεις τα όνειρά μου βγαίνουν αληθινά!». « Ώχ!» είπα…
«Είδα ότι εκεί στο Μιτσικέλι, όπου χθες “έπιασε” πυρκαγιά, να
φυτρώνουν κάτι άσχημα δέντρα με πελώρια αγκάθια.
Τα δέντρα τα πότιζαν κάποιοι με …”ευρώνερο”-άλλη φορά θα σου πω τα ονόματά τους-
και αυτά αφού μεγάλωσαν έγιναν ανεμογεννήτριες και όπως περνούσαν ιπτάμενοι άνθρωποι
και πουλιά, τους κομμάτιαζαν!»
«Σιγά» του λέω, «αν σε δύο χρόνια εμφανιστούν
εκεί ανεμογεννήτριες, θα ξεσηκωθούν οι πέτρες και η «Πέτρα του Σπούργου» από το Γρεβενίτι και θα τους κυνηγάνε!»
προσπάθησα να τον σταματήσω.
«Γιάννη» μου λέει «οι άνθρωποι έχουν κοντή μνήμη! Θέλω εσύ
να δεσμευτείς για κάτι: Αν σε τρία
χρόνια στο σημείο που «έπιασε» πυρκαγιά «φυτρώσουν» ανεμογεννήτριες θα έρθεις στις
8 Αυγούστου αυτού του έτους και θα αλυσοδεθούμε μαζί στις ανεμογεννήτριες για
μια μέρα!»
«Εντάξει» του είπα «Θα φέρω και τους φίλους μου: Τον Κώστα,
τον Κωστάκη, τη Μάχη, τον Δημητράκη, τον Κωνσταντίνο και άλλους, να φέρεις πολλές
αλυσίδες…».
Μόλις κλείσαμε σκέφτηκα: «Ωρέ, τι υποσχέθηκα! Τα όνειρα του
Σαββατόβραδου βγαίνουν αληθινά!», εκτός αν παλέψουμε και τους εμποδίσουμε να κάψουν
δέντρα και να «φυτέψουν» …ανεμογεννήτριες!
Λίγοι είναι, πολλοί
είμαστε, δίκιο έχουμε, άδικο έχουν, καιρός δεν είναι να τους τσακίσουμε;
Γιάννης Σιούλας
