 |
| Γράφει ο Χρήστος Τσαλίκης |
(Η φωτογραφία από το αρχείο της Νατάσας Χαρόβα)
Μόλις πήρα το e-mail με τη φωτογραφία φόρεσα τα γυαλιά μου, πήρα και το μεγεθυντικό φακό και προσπάθησα να γνωρίσω μέσα απ' το τσούρμο όσους μπορέσω. Μόνο τέσσερις διέκρινα . Είναι βλέπεις και πολλά τα χρόνια από τότε. Τότε που η πλατεία μας έσφυζε από ζωή. Νέες φατσούλες με όνειρα κι ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον μακριά απ' τη φτώχεια και τη μιζέρια. Οι περισσότεροι πρόκοψαν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Άλλος εντός και άλλος εκτός Ελλάδας. Άλλος σπούδασε και άλλος όχι. Δεν έχει σημασία. Σημασία και μεγάλη μάλιστα έχει ότι το χωριό μας άδειασε, ερήμωσε και μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες παίρνει λίγο απ' την αίγλη του παρελθόντος. Λίγο το πανηγύρι ( και αυτό δυστυχώς μίζερο), λίγο οι συγχωριανοί παραθεριστές ξανά ζωντανεύει και ακούγονται πάλι κάποιες παιδικές φωνές. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού τα σχολεία έκλεισαν, οι υποδομές καταστράφηκαν; Καμιά φροντίδα από πλευράς της πολιτείας για την ύπαιθρο. Αυτοί (κυβερνώντες) είχαν άλλο "έργο"να επιτελέσουν! Έτσι οι κάτοικοι πήραν τα μάτια τους (πρόσφυγες στον τόπο τους) και στοιβάχτηκαν στα αστικά κέντρα για καλύτερη τύχη.Έμειναν λίγα γεροντάκια να φυλάσσουν Θερμοπύλες. Εμείς που αναγκαστήκαμε να φύγουμε, τουλάχιστον να κρατήσουμε στις μνήμες μας την εικόνα και την ιστορία του χωριού μας και να την αποτυπώσουμε στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα "ΤΟ ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ". Έτσι δίνεται η δυνατότητα να διαβάζεται απ' όλους τους συγχωριανούς, όχι μόνο εντός της Ελλάδας, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Ο σκοπός της δημοσίευσης της φωτογραφίας αυτής είναι να γίνει ο προπομπός
και για πολλές άλλες παρόμοιες που μέσα απ' αυτές θα φρεσκάρουμε τη μνήμη μας,
διαβάζοντας και μέσα απ' τις παλαιές φωτογραφίες την ιστορία μας. Από μας όλους
εξαρτάται η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος. Τη νέα αρχή την έκανε ο αγαπητός
Γιάννης ο Σιούλας και εμείς δεν έχουμε παρά να συμβάλουμε στην προσπάθεια αυτή
με κάθε τρόπο. Ας μη χαθεί και αυτή η ευκαιρία.
Με πολύ αγάπη και πατριωτικά αισθήματα,
Χρήστος Τσαλίκης
