Για την αγαπημένη μου θεία Κούλα..
"Καλώς ορίσατε! Το είπα εγώ, αυτοί θα αργήσουν να ξεκινήσουν! Ελάτε, δεν έχω φτιάξει τίποτα σπουδαίο, σάλια μπάλια."
Πάντα έτσι μας καλωσόριζε η θεία Κούλα, μαζί με γέλια και ανέκδοτα - "καθίστε να πούμε κουβέντες!" και πάντα με τα πιο νόστιμα φαγητά! Κάθε Πάσχα ανταμώναμε, συνήθως στην Πάτρα και τον Αύγουστο στο χωριό! Αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας, οι ιστορίες της μας χάριζαν γνώση για το παρελθόν και οι συμβουλές της ελπίδα για το μέλλον..Τα ανέκδοτά της έχουν αφήσει ιστορία! Όταν τη σκέφτομαι, τη βλέπω μπροστά μου να γελάει και ακούω καθαρά τη φωνή της! "Ω νοικοκυραίοι ! " φώναζε από μακριά και άνοιγε τον οβορό! Γυναίκα δουλεμένη, περήφανη Ηπειρώτισσα που τίποτα δεν την έριχνε κάτω! Ούτε και η ασθένειά της! ´´Δεν είμαι η Κούλα που ήξερες´´, μου είπε στην Πάτρα κάποια στιγμή...και γελούσε ακόμη και με αυτό.
Ήθελε να κάνει Δωρεά ένα αναπηρικό καροτσάκι για το Ιατρείο του χωριού και είπε στα κορίτσια της: "Όταν ´´φύγω´´ να αγοράσετε το καλύτερο καροτσάκι και να το δωρίσετε στο Αγροτικό ιατρείο να υπάρχει διαθέσιμο για όποιον το έχει ανάγκη. Να μην σκέφτεται κανείς αδύναμος πώς θα ανηφορίσει στην πλατεία!"
Αυτή της λοιπόν τη σκέψη έκαναν πράξη η Ελένη, η Ιωάννα και ο Στάθης Τσουμάνης. Αχρείαστο να είναι, υπάρχει όμως στο Αγροτικό Ιατρείο από πέρυσι το καλοκαίρι. Γιατί η Κουλίτσα μας ήταν και θα μείνει πάντα αυτή που ξέραμε!
Κατερίνα Δερμάνη
