Τραγικές φιγούρες ο Βασίλης Στραπέλης, ο Λευτέρης Ράπτης και άλλοι συγχωριανοί μας που κλήθηκαν να περιγράψουν στα κρατικά κανάλια την τραγωδία που βίωσαν κατά τη διάρκεια των πλημμυρών που έπληξαν το χωριό μας τις τελευταίες μέρες. Κινδύνευσε ακόμα και η ίδια η ζωή τους. Καταστράφηκαν περιουσίες, υποδομές, δρόμοι, μάντρες, καλύβες κτλ. Έγιναν κατολισθήσεις. Οι φωτογραφίες που δημοσίευσε “ΤΟ ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ” και κυκλοφόρησαν σε όλο το διαδίκτυο, απεικονίζουν το μέγεθος της καταστροφής.
Αμ, ο άλλος με το ιχθυοτροφείο που όπως μάθαμε έχασε όλη του την περιουσία;
Τι να πει κανείς. Όλα τα’χε η Μαριoρή ο φερετζές της έλειπε. Εκεί που οι λίγοι συγχωριανοί μας αγωνίζονται να παραμείνουν στις εστίες τους έχοντας λίγα υπάρχοντα και αντίπαλο τη μιζέρια και την εγκατάλειψη από την πλευρά της πολιτείας , ήρθε και η πρωτόγνωρη για το χωριό μπόρα και τους αποτελείωσε (μας αποτελείωσε).
Τι να περιμένουμε άραγε τώρα; Τη βοήθεια της πολιτείας, την οικονομική στήριξη απ’τά άδεια ταμεία του κράτους; Τα ταμεία αλλά και τις τσέπες μας φρόντισαν να τα αδειάσουν τα κάθε λογής λαμόγια και τοκογλύφοι και να γεμίσουν τα δικά τους.
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι το Γρεβενίτι (το χωριό) έχει υποστεί πολύ χειρότερες καταστροφές, με κύρια αυτή του ολοκαυτώματος και της λαίλαπας των ναζιστών που δεν άφησαν ούτε ένα σπίτι χωρίς να το κάψουν. Ούτε έστω μια βρύση όρθια. Το μνημείο στην είσοδο του χωριού με τον πίνακα των εκτελεσθέντων απ’τους ναζί (Ένας είναι και ο παππούς μου, ο Χρήστος, που φέρω το όνομά του) δείχνει το δράμα που έζησε το χωριό εκείνη την εποχή αλλά και τη γρανιτένια θέληση των κατοίκων που μέσα κυριολεκτικά απ’τις στάχτες κατάφεραν να το αναστήσουν και να το κάνουν κεφαλοχώρι του Ζαγορίου.
Θέλω να πιστεύω (ίσως είναι λίγο ρομαντικό αυτό) ότι οι τοπικοί παράγοντες (Δήμος, Περιφέρεια, κτλ) θα δείξουν κάποια ευαισθησία και θα βοηθήσουν την προσπάθεια των κατοίκων, που έχουν απομείνει, να ξανά φτιάξουν τα νοικοκυριά τους και να σταθούν στα πόδια τους.
Κουράγιο
Αυτά με αγάπη, αλλά και θλίψη
