Το Ταχυδρομείο - Τηλεγραφείο - Τηλεφωνείο για πολλά χρόνια ήταν απέναντι από το τσαγκάρικο του πατέρα μου, ανάμεσα από το σπίτι της νονάς μου Ελένης Τισσανάκη και το σπίτι της Νίκης Θεοδωρίκα. Πολλές φορές οι Τριατατικοί - έτσι τους έλεγε ο πατέρας μου και δεν ήξερα γιατί- έφερναν τα παπούτσια τους στο τσαγκάρικο και ήταν σπουδαίο γεγονός τότε να πιάνεις κουβέντα με έναν δημόσιο υπάλληλο. Την ημέρα της αποταμίευσης, 31 Οκτωβρίου, γράφαμε έκθεση στο Σχολείο και όποιος έγραφε την πιο καλή έπαιρνε έναν κουμπαρά! (Αυτή την ημέρα, στα σχολεία που ήμουν Δ/ντής 2007-2017 έπαιρνα κουμπαράδες από το ΤΤ και τους μοίραζα στην Στ΄ τάξη ώστε οι μαθητές να μάθουν να έχουν κάτι στην άκρη-για ώρα ανάγκης έλεγαν οι παλιοί- και όχι να γίνονται χρεωμένα υποχείρια των τραπεζών).
Έναν καιρό προϊστάμενος είχε έρθει ο Γεώργιος Κίτσιος, καλή ώρα όπου και αν βρίσκεται, και μου έδωσε και διάβασα τότε, περίπου το 1970(!), τους " Άθλιους" του Βίκτωρα Ουγκώ! Μεγάλη υπόθεση για τα δεδομένα του χωριού! Από τους Τριατατικούς θυμάμαι τον Τάκη τον Ψαλμό, τον Γιάννη Αρκουμάνη, τον Πλούταρχο (και αυτός με βοηθούσε στα μαθήματα!) Στο πλούσιο αρχείο φωτογραφιών που έχει δημιουργήσει το "ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ", δυστυχώς, λείπει φωτογραφία του παλιού Ταχυδρομείου, οπότε αν κάποιος έχει ας την στείλει.
Τα θυμήθηκα αυτά με αφορμή το κείμενο που διάβασα σε μια ανάρτηση και είμαι βέβαιος ότι είναι άγνωστο στους περισσότερους και μου λύθηκε και η απορία των ΤΤΤ (τρία -τατικών)...
Αριστερά στον τοίχο ένα κουτί με τα τρία Τ!
Τον Απρίλη του 1942, μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του εργατικού ΕΑΜ, ξεσπάει σε συνθήκες κατοχής η πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη, η απεργία των «ΤΤΤ», (Ταχυδρομεία-Τηλέγραφοι-Τηλέφωνα), όταν στις 14 Απρίλη ένας ταχυδρομικός λιποθυμάει από την πείνα στο Κεντρικό Ταχυδρομείο στην Αθήνα. Η απεργία απλώθηκε σε όλους τους δημόσιους υπάλληλους, συγκροτήθηκε Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή και στο τέλος νίκησε για να ακολουθήσει ένα δεύτερο κύμα απεργιών τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους.
