Της ΕΛΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ – ΔΟΥΒΛΗ
Εκλογές πάλι σε λίγες μέρες. Στις κλειστές και μικρές κοινωνίες των ολιγάνθρωπων και ρημαγμένων χωριών μας οι εκλογές όποτε και να γίνονται σημαίνουν αναστάτωση και στενοχώρια μαζί. Γιατί αυτοί οι λίγοι μόνιμοι κάτοικοι ίσως είναι συγγενείς, φίλοι, αλλά σίγουρα και κυρίως ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου. Ζουν μαζί ολοχρονίς, μοιράζονται χαρές και λύπες, δυσκολίες και προβλήματα διάφορα, χιόνια, κακοκαιρίες, αρρώστιες, ώρες που ο ένας ζητά τη βοήθεια του άλλου.
Έτσι, δεν χωρούν ανάμεσά τους αντιπαλότητες, αντιπαραθέσεις, δηλαδή καταστάσεις που δημιουργούν οι εκλογές.
Γι’ αυτό δεν πρέπει με κανένα τρόπο να διχάσουν τους μόνιμους κατοίκους προσωπικές αντιπάθειες, παλιά και μισοξεχασμένα μίση, μικροσυμφέροντα, κομματικές, κτηματικές ή άλλες διαφορές, ρατσισμοί παντός είδους…
Οι συνδυασμοί, δυστυχώς πολλοί, τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, τους στενοχωρούν τους προβληματίζουν τους αφήνουν ξάγρυπνους.
«Ποιον να ψηφίσω; Ο ένας είναι συγγενής, ο άλλος φίλος καλός, ο τρίτος «μου βρέθηκε», ο άλλος αξίζει, τι να κάνω»!
Έτσι αρχίζουν και αραιώνουν οι καλημέρες, αλλάζεις δρόμο ή μπαίνεις σε συζητήσεις ατέλειωτες για το πρόγραμμα του ενός ή του άλλου συνδυασμού, για τα προσόντα του ενός ή του άλλου υποψηφίου κι όλο πικραμένος είσαι.
Πιστεύω πως θάπρεπε στα μικρά κι ολιγάνθρωπα χωριά, όπως κατάντησαν τα Ζαγοροχώρια, ένα ψηφοδέλτιο να υπάρχει για τα τοπικά διαμερίσματα, κι απ’ αυτό να έχει κανείς την ευχέρεια να επιλέγει, τους πιο ικανούς, αυτούς που έχουν κάποια γνώση ειδική, που δεν έχουν πιεστικές υποχρεώσεις, που έχουν όρεξη και θέληση και πάθος να προσφέρουν στα κοινά από αγάπη και πόνο για τον τόπο και μεράκι, που τα θεωρώ έτσι κι αλλιώς δεδομένα, αφού μένουν εκεί να «φυλάνε Θερμοπύλες».
Γιατί άλλο είναι να ξεχειμωνιάζεις κι άλλο να ξεκαλοκαιριάζεις στο Ζαγόρι.
Όλοι μιλάμε και γκρινιάζουμε για την κατάντια των χωριών μας, τα συγκρίνουμε με άλλα, τονίζουμε την αδιαφορία και την εγκατάλειψη. Αλλά, ας σκεφτούμε, μήπως φταίμε κι εμείς; Γιατί είναι κυριολεκτικά στο χέρι μας, με την ψήφο μας ν’ αλλάξουμε ό,τι μας ενοχλεί κι έστω κι από περιέργεια να δοκιμάσουμε μια άλλη πρόταση.
Μ’ αυτές τις σκέψεις και με το χέρι στην καρδιά, ήρεμα και προπαντός υπεύθυνα, ας πάμε στην κάλπη για το καλό του τόπου μας και μόνο.
[Από ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, 1/5/2014
Γι’ αυτό δεν πρέπει με κανένα τρόπο να διχάσουν τους μόνιμους κατοίκους προσωπικές αντιπάθειες, παλιά και μισοξεχασμένα μίση, μικροσυμφέροντα, κομματικές, κτηματικές ή άλλες διαφορές, ρατσισμοί παντός είδους…
Οι συνδυασμοί, δυστυχώς πολλοί, τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, τους στενοχωρούν τους προβληματίζουν τους αφήνουν ξάγρυπνους.
«Ποιον να ψηφίσω; Ο ένας είναι συγγενής, ο άλλος φίλος καλός, ο τρίτος «μου βρέθηκε», ο άλλος αξίζει, τι να κάνω»!
Έτσι αρχίζουν και αραιώνουν οι καλημέρες, αλλάζεις δρόμο ή μπαίνεις σε συζητήσεις ατέλειωτες για το πρόγραμμα του ενός ή του άλλου συνδυασμού, για τα προσόντα του ενός ή του άλλου υποψηφίου κι όλο πικραμένος είσαι.
Πιστεύω πως θάπρεπε στα μικρά κι ολιγάνθρωπα χωριά, όπως κατάντησαν τα Ζαγοροχώρια, ένα ψηφοδέλτιο να υπάρχει για τα τοπικά διαμερίσματα, κι απ’ αυτό να έχει κανείς την ευχέρεια να επιλέγει, τους πιο ικανούς, αυτούς που έχουν κάποια γνώση ειδική, που δεν έχουν πιεστικές υποχρεώσεις, που έχουν όρεξη και θέληση και πάθος να προσφέρουν στα κοινά από αγάπη και πόνο για τον τόπο και μεράκι, που τα θεωρώ έτσι κι αλλιώς δεδομένα, αφού μένουν εκεί να «φυλάνε Θερμοπύλες».
Γιατί άλλο είναι να ξεχειμωνιάζεις κι άλλο να ξεκαλοκαιριάζεις στο Ζαγόρι.
Όλοι μιλάμε και γκρινιάζουμε για την κατάντια των χωριών μας, τα συγκρίνουμε με άλλα, τονίζουμε την αδιαφορία και την εγκατάλειψη. Αλλά, ας σκεφτούμε, μήπως φταίμε κι εμείς; Γιατί είναι κυριολεκτικά στο χέρι μας, με την ψήφο μας ν’ αλλάξουμε ό,τι μας ενοχλεί κι έστω κι από περιέργεια να δοκιμάσουμε μια άλλη πρόταση.
Μ’ αυτές τις σκέψεις και με το χέρι στην καρδιά, ήρεμα και προπαντός υπεύθυνα, ας πάμε στην κάλπη για το καλό του τόπου μας και μόνο.
[Από ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, 1/5/2014
