Έκανα βόλτες στο προαύλιο του
σχολείου, όταν ήρθε ο παππούς, ένα μικρόσωμο γεροντάκι περίπου 75 χρόνων, να πάρει
τον Γιωργάκη.
-- Καλημέρα σας, τι κάνετε;
-- Καλά, δάσκαλε, αλλά μου συνέβη
κάτι πολύ δυσάρεστο! Έχω ένα μικρό παλιό αυτοκίνητο. Εσείς μπορεί να έχετε πλίμουθ,
αλλά εμένα αυτό μου φτάνει.
--Συνεχίστε, του είπα, δεν υπάρχει
δάσκαλος με πλίμουθ!
--Είχα παρκάρει εδώ στο δρόμο έξω
από το σχολείο, μπροστά από ένα μεγάλο τζιπ. Όπως έκανα να ξεπαρκάρω ακούμπησα
λίγο και γρατσούνισα ελαφρά το τζιπ. Κατεβαίνει από μέσα ουρλιάζοντας μια κοπέλα
περίπου είκοσι πέντε χρόνων και μου δίνει ένα χαστούκι, λέγοντάς μου: «Ρε, κωλόγερε,
με το σαραβαλάκι σου ξέρεις πόσα εκατομμύρια έχει δώσει ο πατέρας μου για να
μου το αγοράσει;»
Και συνέχισε ο γέροντας με την πίκρα
να ξεχειλίζει από τη φωνή του, το πρόσωπό του, την ψυχή του! «Έχω πρόβλημα στα
αυτιά και από το χαστούκι μου βουίζει όλο το κεφάλι».
Εύχομαι ολόψυχα ο παππούς να είναι
μυθομανής, αν και μου φάνηκε αρκετά σοβαρός, να σκεφτείτε δεν έβρισε σεβόμενος
το δάσκαλο και το χώρο του σχολείου, γιατί διαφορετικά:
«Απέναντι στη βλακεία
ακόμα και οι θεοί μάχονται χωρίς ελπίδα»
FRIEDRICH VON
SCHILLER
ή
«Ακόμα κι αν τακτοποιήσουμε την οικονομία
μας, με τη βλακεία μας τι θα κάνουμε;»
Γ.Σ.
Καλαβρύτων.
